Κάπου στα βάθη μιας μεγάλης στέπας ζούσε ένα μικρό αγόρι που το έλεγαν Ασθάρ. Το μικρό φτωχικό χωριό του το αποτελούσαν 25 οικογένειες και 7 σοφοί γέροντες
Για να μπορούν τα αγόρια του χωρίου να γίνουν αρχηγοί της οικογενείας τους έπρεπε πρώτα να περάσουν από τους 7 γέροντες και την δοκιμασία που θα έκριναν αυτοί κατάλληλη να περάσει ο κάθε ένας ξεχωριστά.
Ο Ασθάρ είχε κλείσει μόλις τα 10 του χρόνια και είχε έρθει η σειρά της δοκιμασίας του. Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο αγόρι.
Είχε γεννηθεί μέσα σε ένα κουκούλι από φως, η καρδιά του ακτινοβολούσε σαν τον ήλιο, είχε καλοσύνη περίσσια και ήταν πάντα πρόθυμος και χαρωπός να βοήθα τα υπόλοιπα παιδιά και τους μεγάλους με πολύ αγάπη.
Έλεγε πάντα την αλήθεια και δεν φοβόταν ποτέ να την πει.
Ο Ασθάρ αγωνιούσε πολύ για την στιγμή που θα παρουσιαζόταν μπροστά στους γέροντες και η στιγμή είχε φτάσει.
Οι εφτά γέροντες καθισμένοι στο χώμα επιβλητικοί αλλά συνάμα ήρεμοι, ήξεραν ότι οι δοκιμασίες ήταν για το κάθε παιδί διαφορετικές, αλλά όλες είχαν σαν αποτέλεσμα τον ίδιο σκοπό, που ήταν σοφία, γνώση και δύναμη.
Ο Ασθάρ ένιωσε δέος μπροστά τους.
Τότε μίλησε ο γηραιότερος όλων και του ανέθεσε την αποστολή του.
Έπρεπε να πάει στο μεγάλο βασίλειο και να γυρίσει πίσω στο χωριό του έχοντας κρατήσει την λαμπερή καρδιά του χωρίς να σβήσει.
Έτσι λοιπόν ο Ασθάρ ανύποπτος πιστεύοντας ότι η δοκιμασία του ήταν πολύ εύκολη ξεκίνησε για το μεγάλο βασίλειο της Ενθίας.
Ο Δρόμος ήταν πολύ κουραστικός, μακρινός και δύσκολος.
Η Έλλειψη νερού και φαγητού τον εξάντλησε, ήταν όμως πεισματάρης.
Στο μονοπάτι του συνάντησε ένα άνθρωπο σκυφτό με κουρελιάρικα ρούχα και πληγές στο πρόσωπο και τα χεριά του.
Τον ρώτησε αν ήταν στο σωστό μονοπάτι για το βασίλειο και αυτός τρομαγμένος του αποκρίθηκε
-Μην πηγαίνεις εκεί μη, θα χάσεις ότι πολυτιμότερο έχεις και θα καταντήσεις σαν έμενα.
Ήμουν βασιλιάς κάποτε στην χωρά μου και τώρα έγινα ζητιάνος, ούτε νερό δεν έχω να πιω.
Ο Ασθάρ σήκωσε το μικρό φλασκί του και του έδωσε την τελευταία σταγόνα του νερού του, κοιτάζοντας τον με αγάπη και προχώρησε στο μονοπάτι του .
Επιτέλους περνούσε την επιβλητική πύλη της Ενθίας.
Γύρισε γύρω του και είδε μεγάλους και παιδιά να χορεύουν με πλούσια ρούχα καλοχτενισμένα μαλλιά ,μουσικές ορχήστρες να περιδιαβαίνουν τους δρόμους, χρυσές οι στέγες των σπιτιών και πολύχρωμα πουλιά που διέσχιζαν τον ουρανό.
Ο Ασθάρ τα έχασε από τον πλούτο και την ομορφιά!
Κοίταξε λυπημένος τα ρούχα του και τον εαυτό του και είδε πόσο διέφερε μέσα στο πλήθος των ανθρώπων.
Άρχισε να αισθάνεται άσχημα.
Με έναν παράξενο τρόπο όμως οι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται κοντά του και να τον περιεργάζονται.
-Θέλεις να έρθεις μαζί μας στον χορό;
-Θέλεις να φορέσεις καινούργια ρούχα;
-Θέλεις να φας και να πιεις μαζί μας;
Και βεβαία ήθελε ο Ασθάρ αλλά ρώτησε τι πρέπει να κάνω ,για να τα έχω όλα αυτά;
-Να μας δώσεις την φωτεινή καρδιά σου και εμείς θα σου δώσουμε όμορφα ρούχα, φαγητό και ένα υπέροχο σπίτι για να μείνεις!
Τότε ο Ασθάρ παρατήρησε ότι όλοι φορούσαν σχεδόν τα ιδία ρούχα, χόρευαν και έτρωγαν με τον ίδιο τρόπο ,είχαν ολόιδια σπίτια και κάνεις δεν διέφερε από τον άλλο.
Η διαφορετικότητα του παιδιού ήταν ολοφάνερη.
Ένιωσε πολύ άσχημα για την περιβολή του και την διαφορετικότητα του.
Ήθελε να μην ξεχωρίζει ,ήθελε να μοιάζει με όλους αυτούς τους ανθρώπους ,ήθελε να ξεκουραστεί και να ξεδιψάσει.
Έβαλε το χέρι στο στήθος για να βγάλει την καρδιά του και να τους την δώσει ,άκουσε όμως το κλάμα της φωτεινής καρδιάς που του έλεγε:
-Αν με δώσεις, δεν θα συμπονάς, δεν θα αγαπάς και δεν θα είσαι φωτεινός.
-Αυτή είναι η διάφορα σου . Κοιτά τους άλλους ανθρώπους καλά στο σημείο της καρδιάς!
Και τότε ο μικρός Ασθάρ κοίταξε προς το μέρος της καρδιάς τους. Κανένα φωτεινό σημάδι, καθόλου ζωή από τους χτύπους της καρδιάς τους.
Συνειδητοποίησε ότι όλοι την είχαν δώσει για να μοιάζουν μεταξύ τους.
Κατάλαβε αμέσως τι εννοούσε ο άνθρωπος στο μονοπάτι… Ήταν όλοι κάποτε με φωτεινή καρδιά, ήταν βασιλιάδες και πρίγκιπες, βασίλισσες και πριγκίπισσες.
Θυμήθηκε και τους γέροντες με την δοκιμασία και τον σκοπό που τον είχαν στείλει εκεί…
Τότε αγκάλιασε την καρδιά του και ένιωσε ότι ήταν ότι πιο πολύτιμο είχε.
Ήταν η δύναμη του, η αγάπη του, η ανθρωπιά του.
Αυτή ήταν που τον έκανε να λάμπει όσο δέκα βασιλεία μαζί!
Ο μικρός Ασθάρ πηρέ ξανά το μονοπάτι για το χωριό του, έχοντας φάρο πια την λαμπερή καρδιά του, φέροντας εις’ πέρας την δοκιμασία του σοφού γέροντα!
( το παραμύθι το έγραψα 1/9/2013 και είναι αφιερωμένο σε φίλη που δίνει μάχη για την ζωή της )
Ζωή
Ροή φωτός και αφύπνιση 