Θέλω τον/την πρώην μου πίσω: Πώς θα τον/την κάνω να γυρίσει;

Πιθανόν να το έβλεπες να έρχεται εδώ και  πολύ καιρό, πιθανόν σε έπιασε απροετοίμαστη/ο. Όπως και να έχει, είτε από κοντά είτε μέσω τηλεφώνου το τέλος ήρθε κάπως έτσι:

“Θέλω να χωρίσουμε, δεν μπορεί να πάει παραπέρα” 

“χρειάζομαι χρόνο για να σκεφτώ”

“ίσως πρέπει να μείνουμε για λίγο χώρια”

“Τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Κάτι έχει αλλάξει”

«Δεν θέλω να είμαι μαζί σου πια. ».

«Δεν νιώθω ερωτευμένη/ος. ».

Συνήθως η στιγμή εκείνη είναι σαν μια πολύ δυνατή γροθιά στο στομάχιμας. Με μια μικρή φράση , ξαφνικά, γκρεμίζεται ότι έχεις χτίσει μέσα στο μυαλό σου.

Τα χάνεις.

Σκέφτεσαι ότι από αύριο όλα θα είναι διαφορετικά. Χειρότερα. Πανικός, Στεναχώρια, απελπισία είναι μερικές λέξεις που μπορεί να περιγράφουν την ψυχολογία σου.

Πώς γίνεται σε στιγμή στην άλλη να άλλαξαν όλα;

Δεν έχεις διάθεση για τίποτα και αυτό το τεράστιο γιατί… βρίσκεται συνεχώς μέσα στο μυαλό σου. Πραγματικά σε τρελαίνει η ιδέα ότι δεν είσαι πια μαζί με τον άνθρωπό σου.

Τον/την θέλω πίσω. Τι πρέπει να κάνω; Πως θα γυρίσει πίσω; Πως θα κερδίσω πίσω το ταίρι μου… αναρωτιέσαι. Ίσως να σκέφτεσαι απαισιόδοξα και να πιστεύεις ότι τώρα τελείωσαν όλα. Αποκλείεται να γυρίσει πίσω ο/η πρώην μου.

Μιλήσαμε με τον Κύριο Νίκο Ανδρέου , ειδικό σε θέματα χωρισμού και επανασύνδεσης. Τα βιβλία του Νίκου Ανδρέου έχουν βοηθήσει τα τελευταία 6 χρόνια περισσότερους από 5000 άνδρες και γυναίκες να πετύχουν επανασύνδεση. 

Ο Κύριος Ανδρέου μας είπε:

”Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες σχέσεις μπορούν να διασωθούν. Στατιστικά υπάρχουν περίπου 80% πιθανότητες να πετύχει κάποιος επανασύνδεση αν φυσικά ακολουθήσει μια λογική θετική προς αυτή την κατεύθυνση. Δυστυχώς οι περισσότεροι κυρίως λόγω του πανικού που τους κυριεύει, κάνουν τις αντίθετες ενέργειες από αυτές που πρέπει. 

Μερικά Παράδειγμα:

Ασταμάτητα τηλέφωνα και μηνύματα.

Γενικότερα, διαρκής πίεση

Παρακαλούν τον την πρώην να γυρίσει πίσω

Προκαλούν μεγάλο τσακωμό και ένε λόγια που είναι δύσκολο να ξεχάσει κάποιος .

Λένε πόσο σημαντικός/η είναι για αυτούς πιστεύοντας ότι έτσι θα μαλακώσει

Ζητάνε διαρκώς συγνώμη και αναφέρουν ότι θα αλλάξουν ακόμα και αν δεν φταίνε σε τίποτε

Ασχολούμαι πάνω από μια δεκαετία με το ζήτημα του χωρισμού. Τίποτε από τα παραπάνω δεν έχει αποτέλεσμα. Ίσα, ίσα, οι παραπάνω ενέργειες φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα και απομακρύνουν τον/την πρώην.

Το ζήτημα δεν είναι να τον/την κάνεις να γυρίσει πίσω σε εσένα. Αντίθετα θα πρέπει να τον/την κάνεις να θέλει εσύ να γυρίσεις σε αυτόν/αυτήν.

Όσο για αυτό; Υπάρχει τρόπος. Αρκεί να είσαι έτοιμη/ος να τον ακολουθήσεις!”

Αν πραγματικά σε ενδιαφέρει να γυρίσει πίσω ο/η πρώην σου διάβασε σήμερα το δωρεάν βιβλίο του Νίκου Ανδρέου και παρακολούθησε μέσω mail τα σημαντικά μαθήματα  που προσφέρει. Πολλές φορές η επανασύνδεση είναι ζήτημα 2-3 σωστών, απλών κινήσεων! 

Βήμα 1ο Δώσε χώρο στον εαυτό σου και σε αυτόν/ην

Τα λάθος που κάνει περίπου το 80% των ανθρώπων που θέλουν τον/την πρώην τους πίσω είναι ακριβώς το γεγονός ότι πιστεύουν στο γεγονός ότι η επιμονή είναι αυτή που θα φέρει τελικά το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Τα στατιστικά ωστόσο δείχνουν ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν ισχύει αλλά αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις έχει αντίθετο αποτέλεσμα.

Η επικοινωνία στην πρώιμη φάση του χωρισμού δείχνει πόσο απεγνωσμένα εξαρτημένη/ος είσαι με τον/την πρώην σου.

Οι ειδικοί στο θέμα των σχέσεων συμφωνούν απόλυτα σε αυτό: το να φαίνεσαι απελπισμένη/ος κάθε άλλο παρά ελκυστική/ο σε κάνει. Αυτό το οποίο προτείνουν είναι να αφήσεις κάποιο διάστημα να περάσει χωρίς να έρθεις σε επαφή μαζί του/της. Πόσο είναι αυτό το διάστημα; Περίπου ένας μήνας.

Βήμα 2ο Πιάσε το θετικό νόημα της ζωής

Στο βήμα αυτό θα περιγράψουμε το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθείς στο διάστημα ανάμεσα στο χωρισμό και την προσπάθεια επικοινωνίας με τον/την πρώην σου.

Το στάδιο της μη επικοινωνίας στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω έχει τρεις βασικούς στόχους:

Α. Δίνεις το χρόνο στον πρώην σου να ξεπεράσει τα αρνητικά συναισθήματα που τον οδήγησαν στο χωρισμό.

Β. Δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να δει τι έφταιξε και οδηγηθήκατε στο χωρισμό αλλά και αν πραγματικά η προσπάθεια επανασύνδεσης αξίζει. Σε τελική ανάλυση θέλεις πραγματικά να τον/την κάνεις να γυρίσει πίσω;

Γ. Δουλεύεις τον εαυτό σου με στόχο να γίνει πιο ελκυστικός και ενδιαφέρων.

Σε αυτό το σημείο θα σταθούμε λίγο παραπάνω στον τρίτο και τελευταίο στόχο:

Η τάση μίας μεγάλης μερίδας ανθρώπων μετά από ένα χωρισμό είναι να κλείνονται στον εαυτό τους παραμελώντας σε αρκετές περιπτώσεις την εμφάνισή τους, ενώ παράλληλα εμφανίζουν αυξημένη ροπή πως καταχρήσεις όπως το αλκοόλ και το κάπνισμα.

Η συγκεκριμένη συμπεριφορά όταν κανείς την βλέπει με το καθαρό μυαλό ενός τρίτου προσώπου είναι ένα από τα σημαντικότερα λάθη που μπορεί να κάνει κανείς στην προσπάθεια να ξανακερδίσει τον πρώην του καθώς βρίσκεται στον αντίποδα του βασικού στόχου, να γίνει δηλαδή ελκυστικός. Ναι η θλίψη είναι ένα από τα στάδια του χωρισμού που πιθανόν να πρέπει να περάσεις. Όσο ωστόσο πιο γρήγορα το ξεπεράσεις τόσο πιο γρήγορα θα μπεις στην τροχιά του να ξανακερδίσεις τον πρώην σου.

Τι πρέπει να κάνεις για να θέλει να γυρίσει πίσω;

Α. Βελτίωσε την εμφάνισή σου

Β. Βελτίωσε την προσωπικότητά σου

Πως μπορείς να γίνει αυτό;

Στην πρώτη περίπτωση είναι αρκετά απλό. Είναι κάτι που εύκολα μπορείς να το σκεφτείς και εσύ. Ένα καινούργιο κούρεμα θα σε κάνει να νιώσεις άμεσα μία πνοή ανανέωσης. Το ίδιο και τα καινούργια ρούχα(σημ. σε ορισμένες περιπτώσεις το shopping therapy μπορεί να κάνει θαύματα). Παράλληλα η ενασχόληση με τη γυμναστική μπορεί να σου χαρίσει σώμα σε βελτιωμένη έκδοση όντας ταυτόχρονα το ιδανικό φάρμακο για την πεσμένη σου διάθεση.

Στη δεύτερη περίπτωση τα πράγματα μπορεί να είναι λίγο πιο σύνθετα καθώς εδώ υπάρχει η πρόκληση της πνευματικής βελτίωσης καθώς μπορεί η εξωτερική εμφάνιση να είναι η πρώτη εικόνα ωστόσο είναι η προσωπικότητα και η αυτοπεποίθηση με την οποία προβάλλεις τον εαυτό σου τα στοιχεία εκείνα που σε κάνουν να δείχνεις ελκυστική. Το στάδιο αυτό μπορεί να χωριστεί σε δύο κατευθύνσεις οι οποίες ωστόσο δεν είναι εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους και αφορούν στις εσωτερικές διεργασίες αυτοβελτίωσης και τα ενδιαφέροντα που έχεις.

Διάβασε βιβλία για το πως να βελτιώσεις τον εαυτό σου, βγες έξω και γνώρισε καινούργιους ανθρώπους, ξεκίνα μία καινούργια δραστηριότητα. Προσπάθησε να απολαμβάνεις τη ζωή σου. Όταν θα το πετύχεις τότε μόνο είσαι έτοιμος/η να επικοινωνήσεις με τον πρώην σου στην περίπτωση που αυτό είναι αυτό που επιθυμείς.

Βήμα 3ο Επικοινωνία

Το θέμα της επικοινωνίας μετά από την περίοδο της μη επαφής είναι ένα σημείο στη διαδικασία της επανασύνδεσης που χρειάζεται προσεκτικό χειρισμό. Είναι βασικό στη διαδικασία της πρώτης προσέγγισης να αφήσεις να φανούν κάποιες θετικές αλλαγές στη ζωή σου. Έτσι αόριστα μηνύματα του τύπου, γειά σου, τι κάνεις ή είσαι καλά είναι στις περισσότερες περιπτώσεις αντιπαραγωγικά.

Δεδομένου ότι κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και εσύ γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον καθένα τον/την πρώην σου η αντιγραφή ενός στυλιζαρισμένου μηνύματος δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις καλή ιδέα.

Οι κανόνες ωστόσο που ισχύουν είναι οι παρακάτω.

Το μήνυμα να έχει φιλική και θετική διάθεση

Να φαίνεται ότι έχεις ξεπεράσει τον χωρισμό

Να είναι διακριτικό και να έχει χιούμορ

psychologik-faros.blogspot.com

Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει, αν εσύ δε θέλεις να σωθείς…

Efi Nika

Λες ότι τα έχεις κάνει σκατά.

Σου φταίει η ζωή σου έτσι όπως την έκανες, σου φταίνε οι επιλογές σου, σου φταίει η αδυναμία σου να αντιμετωπίσεις πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.

Και τι κάνεις;

Αυτό πες μου…

Τι κάνεις πέραν του να μιζεριάζεις και να φασκελώνεσαι;

Αλλάζεις κάτι;

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημά σου. Ξέρεις τι φταίει πάνω σου κι οδηγείσαι ολοένα σε λάθη. Ξέρεις και τι πρέπει να κάνεις.

‘Ισως να μην ήξερες πάντα. Ίσως να μην είχες δυο ανθρώπους να σε πάρουν από το χέρι και να σου δείξουν το δρόμο.

Πλέον όμως έχεις. Μοιράστηκες τα ζόρια σου και κάπως έτσι τα ένιωσες λειψά. Και καλά έκανες.

Μετά από αυτό όμως τι;

Να, υπάρχουν ευκαιρίες να τις αδράξεις και να αλλάξεις κάτι. Πρώτα το μέσα σου και μετά ολόκληρη τη ζωή σου.

Εσύ δεν ήσουν που έλεγες, που έκλαιγες, ότι όλο αυτό που ζεις δεν το θέλεις για σένα;

Κι αφού σου δίνεται η ευκαιρία γιατί δεν κάνεις κάτι; Γιατί βολεύεσαι στη μιζέρια που έφτιαξες, στις δικαιολογίες και τα ψέματα πως όλα είναι καλά;

Γιατί βουλιάζεις στην αυτολύπηση και δεν κάνεις οτιδήποτε για να βγεις από τα βαλτωμένα νερά που κόλλησες;

Εγώ ξέρω ότι ο απελπισμένος παλεύει. Παλεύει σα να μην υπάρχει αύριο. Κρατιέται από οπουδήποτε και μάχεται για το καλύτερο. Σα να μην υπάρχει αύριο.

Τελείωσε ο χρόνος, δεν το νιώθεις;

Τελείωσαν οι ανοχές, τελείωσαν και οι δικαιολογίες.

Μόνο προς τα πάνω μπορείς να πας από τον πάτο που πήγες κι ακούμπησες.

Το θέμα είναι αν θέλεις να ξεκουνήσεις από τα βαλτωμένα σου, τα σίγουρά σου.

Συνηθίζονται γαμώτο τα σκατά. Με τον καιρό ξεχνάς ότι τα έχεις δίπλα σου, παύεις να τα μυρίζεις.

Κι αρκεί μια κίνηση που δείχνει ότι έπαψες να είσαι πια παραιτημένος, για να αναδευτούν και να ξαναβρωμίσει ο τόπος. Αυτή τη βρώμα φοβάσαι και δεν κουνιέσαι;

Τι σε νοιάζει; Για λίγο θα είναι. Για όσο κρατήσει η άνοδος. Μέχρι να φτάσεις να ανασαίνεις πάλι αέρα καθαρό.

Αρκεί να το θέλεις. Γιατί όσο και να θέλουν οι άνθρωποι που αληθινά σ’αγαπάνε να σε βοηθήσουν, όσο κι αν παλεύουν για σένα, δεν μπορούν να σε σώσουν.

Δε σώζεσαι αν δε θέλεις να σωθείς, ό,τι κι αν κάνουν οι άλλοι.

Γι’αυτό πάρε το απόφαση.

Αν θες τα σκατά, άραξε εκεί που είσαι. Αν πάλι τα σιχάθηκες, που μεταξύ μας αυτό είναι και το λογικό, άλλαξε τη ζωή σου.

Πιάσε τα έρμα τα χέρια που σου απλώνονται από αγάπη κι ανιδιοτέλεια για να σε βοηθήσουν και ξεκίνα να ανεβαίνεις.

Μπορείς να σωθείς. Αρκεί να το θελήσεις.

Ειλικρινά και κατάβαθα να το θελήσεις.

Κι όλα τα άλλα, θα γίνουν. Ζόρια είναι, θα περάσουν.

http://www.newsitamea.gr

Νόμιζες ότι είχες άπλετο χρόνο…

Τζένη Ζαϊκου

Γράφει η Τζένη Ζάικου

Τί πιο τρομακτικό και ικανό να δημιουργήσει πανικό από την σκέψη της ανυπαρξίας; Της λήθης; Του γεγονότος πως ο χρόνος σου τελείωσε και ό, τι έζησες, έζησες;
Τι πιο τρομακτικό από το να συνειδητοποιήσεις κάτι τέτοιο για έναν δικό σου άνθρωπο;
Νόμιζα πως θα είχαμε κι άλλο χρόνο παππού.
Νόμιζα πως θα την παίζαμε αυτή την παρτίδα σκάκι.
Ανάθεμά με που δεν πίεσα τον εαυτό μου να έρθω να κάτσουμε αντικριστά και να παίξουμε μια τελευταία παρτίδα.
Να σε ρωτήσω για τα παιδικά σου χρόνια και τα εφηβικά σου.
Τι αποκόμισες τόσα χρόνια από τον έγγαμο βίο και πως σου φαίνονται τα παιδιά σου τώρα που μεγάλωσαν.
Να μιλήσουμε για όλα αυτά που έζησες και σε διαμόρφωσαν, αυτά που σου έκαναν εντύπωση και εκείνα τα «άλλα», που δεν θα ήθελες να ξαναζήσεις.
Νόμιζα πως είχαμε άπλετο χρόνο.
Ή μάλλον, ήξερα ότι δεν είχαμε.
Αυτά σου κάνει όμως η άρνηση.
Πέφτεις στην παγίδα με την θέλησή σου και δεν δέχεσαι τα στενά περιθώρια.
Και μετά νιώθεις μαλάκας που δεν έζησες και πήρες και τον άλλο στον λαιμό σου.
Μα πως να φανταστώ πως ο χρόνος στην κλεψύδρα σου τελείωσε;
Δεν συμβαίνουν σε μας αυτά, μόνο στους άλλους.
Καθώς σε κοιτάζω αυτή την έσχατη ώρα, δεν βιώνω τα συναισθήματα που περίμενα.
Νιώθω θαυμασμό και σεβασμό και περηφάνεια για σένα.
Για όλα όσα πέτυχες στη ζωή σου, με αποκορύφωμα την απίστευτη γενναιότητα που υπέδειξες.
Μας έβαλες όλους τα γυαλιά.
Μάλλον αυτή πρέπει να είναι η στάση ενός ανθρώπου που, παρόλο που βλέπει το τέλος να έρχεται, το δέχεται, αγκαλιάζει τη μοίρα του, ορθώνει το ανάστημά του και μας δίνει μία τελευταία γεύση από το τι άνθρωπος ήταν, είναι και θα είναι για πάντα.
Τώρα καταλαβαίνω αυτό που λένε: οι άνθρωποι που έχουν φύγει ζουν για πάντα μέσα από εμάς…
Θα ζεις για πάντα μέσα μου και θα μου δίνεις δύναμη.
Αντίο…

loveletters.gr

“Κρυφή κατάθλιψη”: Τα σημάδια κατάθλιψης που μπορούμε να διακρίνουμε σε ένα άτομο

Ένα άτομο με κρυφή κατάθλιψη συχνά δεν θέλει να παραδεχτεί τη σοβαρότητα των καταθλιπτικών συναισθημάτων του.

Πιστεύει ότι αν συνεχίσει τη ζωή του “κανονικά”, η κατάθλιψη θα υποχωρήσει από μόνη της. Σε μερικές περιπτώσεις, αυτό μπορεί να λειτουργήσει. Αλλά κάτι τέτοιο είναι σπάνιο.

Η αντιμετώπιση της κατάθλιψης μέσω της απόκρυψης των αληθινών συναισθημάτων είναι ο τρόπος που πολλοί από εμάς επιλέγουν να εφαρμόζουν, επειδή έτσι έχουν μάθει από μικρά παιδιά. Να μην μιλάνε δηλαδή ανοιχτά για τα συναισθήματά τους, επειδή φοβούνται την αντίδραση των γονιών τους και κατ’ επέκταση των άλλων και δεν θέλουν να τους επιβαρύνουν με τα προβλήματά τους.

Αλλά, αν κάποιος φίλος ή μέλος της οικογένειας, περνάει κάτι σαν αυτό και προσπαθεί να το συγκαλύψει, τότε τα ακόλουθα σημάδια μπορεί να σας βοηθήσουν να ανακαλύψετε τι του συμβαίνει και να τον βοηθήσετε:

• Έχουν ασυνήθιστη ρουτίνα στον ύπνο και περίεργες συνήθειες στη διατροφή (φαγητό και ποτά) που διαφέρουν από εκείνες που γνωρίζετε εσείς ως τις “κανονικές” τους συνήθειες.
• Έχουν πάντα ένα “χαρούμενο προσωπείο” μπροστά σας και έχουν πάντα κάποια δικαιολογία, για να αποφύγουν πολλές εκδηλώσεις , ή για να εξηγήσουν σε εσάς το “γιατί δεν φαίνονται τόσο καλά”.
• Πολλά άτομα με κρυφή κατάθλιψη τείνουν να μιλούν με πολύ πιο φιλοσοφικό περιεχόμενο στις κουβέντες τους από το κανονικό.
• Κάποιες στιγμές θα φτάσουν στο σημείο να κάνουν κάτι ακραίο και ασυνήθιστο, σαν να “φωνάζουν” με τον τρόπο ότι χρειάζονται βοήθεια, αλλά αμέσως μετά δικαιολογούνται και απορρίπτουν κάθε προσφορά βοήθειας.
• Αντιδρούν πολύ πιο έντονα σε συναισθηματικές καταστάσεις, όπως για παράδειγμα σε μια ταινία στην τηλεόραση, όπου μπορεί ξαφνικά να αρχίσουν να κλαίνε.
• Τα άτομα με κρυφή κατάθλιψη τείνουν, επίσης, να βλέπουν τα πράγματα με μια λιγότερο αισιόδοξη άποψη από το συνηθισμένο.

psychopedia.gr

Τα παιδιά των ουσιών: Πρόταση προς τους γονείς

Αρθρογράφος: Μαρτίνα Αθανασίου
Ψυχολόγος

Μια τέτοια συνθήκη σε οποιοδήποτε σπίτι είναι στενάχωρη και αποκαρδιωτική για τον κάθε γονέα. Το ζήτημα όμως είναι να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος δράσης μέσα στην οικογένεια, ώστε το νεαρό αυτό πλάσμα να βοηθηθεί και όχι να βυθιστεί περισσότερο. 

Ψυχολογικά Αίτια

Αναφέρω εντελώς επιγραμματικά χωρίς να μπω σε ανάλυση ότι ένα παιδί το οποίο στρέφεται στις ουσίες έχει κατά πλειοψηφία βιώσει ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω γεγονότα, τα οποία αργότερα έδρασαν ως καταλυτικός παράγοντας για να αναζητήσει όμοιούς του και να βρεθεί κοντά σε ουσίες: 

• Εθιστική συμπεριφορά από τον έναν ή και από τους δυο γονείς, σε κάποια περίοδο της ζωής τους. 
• Υπερβολικός έλεγχος από γονέα, αυξημένες απαιτήσεις, υποτίμηση ή υπερπροστατευτικότητα προς το παιδί.
• Επικριτικός, παρεμβατικός γονέας που δεν κάνει χώρο για να αναδυθούν οι επιθυμίες του παιδιού του.
• Γονέας που έχει χτίσει τη ζωή του και την αξία του γύρω από το παιδί του – ζει για το παιδί του, αυτό νοηματοδοτεί τη ζωή του.
• Γονέας ο οποίος δεν φροντίζει τον εαυτό του και βάζει πρώτα τους άλλους.

Είναι σημαντικό εδώ να ενημερώσουμε τους γονείς ότι το παιδί τους δεν το έμπλεξαν οι παρέες ούτε το παρέσυραν. Το παιδί αυτό έκανε τη συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή να πλησιάσει άτομα που κουβαλούσαν παρόμοιο σταυρό με εκείνο, έτσι ώστε να συσπειρωθούν ως ομάδα και να μειώσουν μαζί τον εσωτερικό τους πόνο.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι παρέες που δημιουργούνται από χρήστες ουσιών είναι πολύ δύσκολο να σπάσουν. Ο ένας έχει μια βαθιά κατανόηση για τον άλλον και όλοι τους έχουν την ανάγκη να ακουμπήσουν κάπου, να αλληλοϋποστηριχτούν.

Η σκέψη ότι η οικογένεια δεν με αποδέχεται όπως είμαι, ή ότι δεν βλέπει τη δική της «τρέλα» παρά κυνηγάει εμένα που είμαι ο μόνος λογικός και γι’ αυτό πονάω τόσο, τους χαρακτηρίζει. Εν μέρει, έχουν δίκιο. 

Τα παιδιά των ουσιών είναι παιδιά ευαίσθητα στις ανάγκες των γονέων τους από μικρή ηλικία. Αντιλαμβάνονται και καταγράφουν τα λάθη που γίνονται επιμελώς. Συσσωρεύουν πόνο αν καταλάβουν ότι κάποιος ή και οι δυο γονείς δεν φροντίζουν τον εαυτό τους και τον γάμο τους και ο πόνος αυτός στην εφηβεία μετατρέπεται σε οργή.

Στην πορεία της ζωής του το παιδί αυτό θα στραφεί στη ζεστασιά των αδερφών του στην παρέα και θα αφοσιωθεί στην προσπάθεια να ντροπιάσει τους γονείς του εκφράζοντας έτσι την οργή και την απογοήτευση που έχει συσσωρεύσει, ευχόμενο μέσα του βαθιά μήπως επιτέλους κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. 

Και ποιος καλύτερος και άμεσος τρόπος να ντροπιάσει κανείς την οικογένεια του και να καταστήσει τις προσπάθειες ανατροφής των γονέων του ως άχρηστες, από το να στραφεί σε ουσίες κι αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. 

Μέσα από τον εαυτό του τιμωρεί τους γονείς του. Και μέσα του βαθιά πονάει από την τόση αγάπη που τους έχει και που δεν αντέχει να τους βλέπει έτσι. Έτσι αποφασίζει να λειτουργήσει αμφιθυμικά, αγαπώντας και μισώντας τους γονείς του ταυτόχρονα, καθώς καταστρέφει τον εαυτό του από τον πόνο και το άγχος που δεν μπορεί να διαχειριστεί. 

«Πότε θα αποφασίσουν οι γονείς μου να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους»; Γονική Aντιμετώπιση

Οι γονείς θα κάνουν καλά αρχικά να πάρουν ένα βήμα πίσω και να ελευθερώσουν το παιδί από τη δίκη τους ανάγκη να είναι αυτό καλά. 

Αυτή η ανάγκη είναι που τους δένει. 

Αν το παιδί έχει γίνει πλέον ενήλικας, θα πρέπει να το αφήσουν να βρει το δρόμο του ακόμη και αν αυτός ο δρόμος οδηγεί σε δυσάρεστα μονοπάτια. Οι γονείς θα πρέπει να αναζητήσουν βοήθεια ώστε να μπορέσουν να διαχειριστούν την αγωνία τους και τον πόνο τους καθώς πραγματοποιούν αυτήν την απελευθέρωση.

Η καλύτερη ευκαιρία που έχουν είναι να μπουν οι ίδιοι σε ψυχοθεραπεία ευελπιστώντας να δουν πια τον εαυτό τους και να φροντιστούν, στρέφοντας πια τον προβολέα μακριά από το παιδί. Η εργασία που έχουν να κάνουν – και είναι δύσκολη – είναι να φροντίσουν βαθιά τον εαυτό τους και τις σχέσεις τους μαζί με όσα κουβαλούν για τόσα χρόνια, και να επιτρέψουν έτσι στα παιδιά τους να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις για τη ζωή.

Η διαδικασία αυτή θέλει μόχθο και χρόνο, αλλά η εναλλακτική της είναι πολύ πιο επίπονη, με το να κυνηγούν οι γονείς εμμονικά τα παιδιά τους και να οδηγούνται σε επικούς καυγάδες και απαγορεύσεις. 

Οι παραπάνω προτάσεις απευθύνονται σε οικογένειες όπου το παιδί είναι ενήλικας και συμμετέχει σε ουσίες οι οποίες δεν απειλούν άμεσα τη ζωή του και δεν είναι συντριπτικά εθιστικές. Αν υπάρχει εθισμός σε ουσίες όπως η ηρωίνη, τότε προτείνεται προσπάθεια για εισαγωγή σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης, παράλληλα με τη συμπαράσταση των γονέων και τη δική τους απόφαση να ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία.

Το παιδί ουρλιάζει: «Γονείς, δείτε τον εαυτό σας, έχω ανάγκη να γίνετε επιτέλους καλά για να μπορέσω να προχωρήσω»ι.
Οιγονείς, θα απαντήσουν;

http://www.psychology.gr

Να φοβάσαι τον άνθρωπο που αγαπάει τη μοναξιά του

Στο δρόμο σου χρειάστηκε να σε αμφισβητήσουν πολλοί, να σου πουν πως δεν αξίζεις, δε θα αντέξεις, δε θα τα καταφέρεις. Ένιωθες τα σωθικά σου να καίγονται -χωρίς να ξέρεις το γιατί- κάθε φορά που κάτι σε έσπρωχνε να προχωρήσεις ένα βήμα μπροστά ενώ οι γύρω σου προσπαθούσαν να σε τραβήξουν για να κάνεις δύο βήματα πίσω.

Καιγόσουν από μια φωτιά που σε ανάγκαζε να μη λιγοψυχάς, να επιμένεις με πείσμα και θράσος. Να μην το βάζεις κάτω, να μη βολεύεσαι. Πεισματική άρνηση να θάψεις τα όνειρά σου. Να μην αγνοείς τη δύναμή σου, να γυρνάς την πλάτη στην παράνοια, να βρίσκεις παράλογο ένα κόσμο που ευχαριστιέται να πληγώνει ανθρώπους, έναν γκρίζο κόσμο που θεωρεί αυτονόητο το ψέμα και την υποκρισία, που ηδονίζεται με την αποτυχία και φθονεί την επιτυχία του διπλανού του.

 Σου πήρε καιρό, μα τελικά κατάλαβες πως δε θα προσαρμοστείς ποτέ σε μια κοινωνία, που τα θεμέλιά της έχουν σαπίσει και τρίζουν.

Ήσουν για χρόνια στο κενό, ψάχνοντας την έξοδο, καθώς πνιγόσουν μέσα σε δήθεν σχέσεις, σε δήθεν παρέες, σε δήθεν σ’ αγαπώ που ούρλιαζαν απελπισία. Αναρωτήθηκες πολλές φορές αν είσαι εσύ ο αλλόκοτος, ο παράξενος, ο υπερβολικά ρομαντικός ή ο απόλυτα ψυχρός. Μα τώρα ξέρεις.

Το βλέπεις πια, πως μόνο η αγάπη μπορεί να γαληνέψει την ψυχή σου. Τα αυτιά σου επιλέγουν να ακούσουν μόνο αλήθειες και τα μάτια σου να συναντήσουν μόνο φωτεινά βλέμματα. 

Δεν είναι τείχη αυτά που έχεις σηκώσει γύρω σου. Είναι τα όρια σου, που έθεσες μετά από βαθιά κι επίπονη αναζήτηση του εαυτού σου. Δεν προτίθεσαι να επιτρέψεις να τα περάσει κανείς που δε θεωρείς άξιο γι’ αυτό.

Γιατί εpωτεύτηκες τη μοναξιά σου, την πιο δύσκολη εpωμένη. Είναι ζόρικη, απαιτητική και δύστροπη. Δύσκολα την κουμαντάρεις. Θα σε βρει ενώ ξοδεύεις το χρόνο σου μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, κρατώντας ένα βιβλίο που σου μαθαίνει κόσμους που δε γνώριζες ή μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο μπαρ. Θα τα βάλει μαζί σου, όταν θα αποκοιμιέσαι μόνος σου στον καναπέ ή αγκαλιά με το σύντροφό σου στο διπλό σας κρεβάτι.

Συνήθως τρομάζει τους ανθρώπους. Προσπαθούν να την ξορκίσουν μέσα από δυνατές φωνές, κλείνοντας τα μάτια στην αλήθεια της. Μα εσύ δε σάλεψες απ’ τη θέση σου, δεν έβγαλες μιλιά. Στάθηκες απέναντί της, τη γνώρισες, ώσπου τελικά την αγάπησες και της επέτρεψες να σου διδάξει πολλά. Σου έμαθε να στέκεσαι στα πόδια σου, να μην έχεις ανάγκη κανέναν, να μην ψάχνεις κανέναν ώμο να στηριχτείς. Σου έμαθε πως το κλαψούρισμα είναι απλά χάσιμο χρόνου και ζωής.

Μα σου έμαθε κι άλλα. Σου έμαθε να αλλάζεις μια καμένη λάμπα με την ευκολία που σιδερώνεις το πουκάμισό σου. Σου έμαθε να μαστορεύεις το αμάξι σου και την επόμενη στιγμή να απλώνεις την μπουγάδα σου. Σου έμαθε πως δεν υπάρχουν ρόλοι, αλλά άνθρωποι. Σου έμαθε να είσαι ανεξάρτητος, αυτόνομος, επαρκής. Δεν έχεις κενά για να καλύψεις, φόβους να κουκουλώσεις, όνειρα που ελπίζεις να εκπληρώσει κάποιος άλλος για λογαριασμό σου.

Γι’ αυτό αν κάποιος θελήσει να μπει στον κόσμο σου, δε θα καταφέρει ποτέ να σε κάνεις να τον έχεις ανάγκη παρά μόνο να τον θες. Θα χρειαστεί να κερδίσει τον σεβασμό σου. Δε θα πεισθείς από μεγάλα λόγια, έμαθες να ακούς μόνο τα αληθινά, τα ξεχωρίζεις. Δε θα ενδώσεις με τις φιγούρες του, τις βρίσκεις γελοίες. Δε θα σου τραβήξει την προσοχή η φασαρία του, σε κουράζει. Αν σε απογοητεύσει, τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο μέσα σου, ακόμα κι επιλέξεις να μείνεις. Γιατί άνθρωποι σαν εσένα έχτισαν τη δύναμή τους γύρω από έναν πυρήνα τεράστιας ευαισθησίας, τον οποίο προστατεύουν καλά.

Μα αν σε αγγίξει, αν ξεχωρίσει στα μάτια σου και βρει τη θέση του στον κόσμο σου, θα του μάθεις την αληθινή έννοια του «θέλω». Χωρίς προσμίξεις από φόβους κι ανάγκες. Ένα «θέλω» αγνό κι άδολο. Θα είσαι δίπλα του, απλά γιατί κατάφερε να κάνει την καρδιά σου να χτυπήσει πιο γρήγορα. Δε θέλεις να κερδίσεις τίποτα από αυτόν. Τουλάχιστον τίποτα που δε θα είναι φυσικό κι αμφίδρομο. Δε θα βάλεις τη ζωή σας σε ζυγαριές. Τι έδωσα; Τι έδωσες; Ποιος κερδίζει; Εσύ αυτόν τον έpωτα γνωρίζεις.

Αγάπησες το πολύ και δεν υπάρχει πισωγύρισμα στο λίγο. Θα του μάθεις για τους ανθρώπους, που δε συμβιβάζονται, που ακόμη κι αν το προσπαθήσουν, θα βρεθούν να χτυπιούνται σαν το αγρίμι στο κλουβί, μπροστά στο λίγο και τη μετριότητα.

Θα του μάθεις πώς είναι να τα θέλεις όλα και να τα θέλεις τώρα. 

Άνθρωποι σαν και εσένα ξέρουν καλά πως το γνήσιο «θέλω» έρχεται μόνο σε υπερθετικό βαθμό κι ο χρόνος του «θέλω» χάνεται, δεν υπάρχει. Άσε τους άλλους να ονοματίζουν έpωτα τα υποκατάστατα. Στον δικό σου κόσμο, ο εγωισμός εξαφανίζεσαι κι η μόνη άμυνα που σου απομένει είναι η αξιοπρέπεια.

Είναι τόσο απλός ο κόσμος σου κι είναι αστείο πως μέσα στη δύνη του μυαλού των ανθρώπων, φαντάζει πολύπλοκος. Μην λυπάσαι για αυτούς που βολεύτηκαν στο λίγο τους ούτε να τους συγχωρείς. Ο καθένας από εμάς πορεύεται με τις επιλογές του.

 Εσύ όπως και εγώ, επιλέγουμε να χαριστούμε μόνο σε αυτούς που μπορούν να κολυμπήσουν σε θάλασσες βαθιές, με κάθε καιρό.

ΠΗΓΗ: Fumara.gr  ,  pillowfights.gr

psychologik-faros.blogspot.com

Εκείνοι οι άνθρωποι που δίνουν κι όταν δεν έχουν…

newsitamea

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γελάνε δυνατά, που μιλάνε δυνατά, που αγαπάνε δυνατά, που κλαίνε λες και έσπασε κύμα, που φωνάζουν μέσα στους δρόμους, στις απειλές και στη ανοχή.

Mου αρέσουν οι άνθρωποι με τα φωτεινά χαμόγελα και με τους σπασμένους φόβους.

Οι άγριοι,
οι αδέσποτοι,
οι αδάμαστοι,
οι πληγωμένοι,
οι τρελαμένοι,
οι χαοτικοί,
οι σιωπηλοί,
οι χρωματιστοί,
αυτοί που αναζητούν τον ένα Νόμο.

Mου αρέσουν οι άνθρωποι που ξέρουν να χάνονται μέσα σ ένα βλέμμα, σ ένα βιβλίο, σ ένα σώμα, σε μια ελπίδα, μέσα στο απόλυτο, μέσα στο μοιραίο.

Mου αρέσουν οι άνθρωποι που ξέρουν να σέβονται όταν όλοι οι άλλοι γίνονται χυδαίοι.

Oι άνθρωποι που φιλιούνται και είναι λες και καταπίνουν ο ένας τον άλλον, που κάνουν έρωτα και είναι σαν τον αυτό που λέει ο Καρούζος αν θυμάμαι καλά που εξαϋλώνονται χωρίς σκέψη.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που όταν αντικρίζουν τα σκοτάδια τους και ψάχνουν μέσα σε πανικούς να δουν που είναι και τι κάνουν και όλοι τους λένε ότι η πόρτα ανοίγει απ΄έξω, τότε εκείνοι απλά βλέπουν ότι η πόρτα είναι το μέσα τους…

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ενώ είναι πεσμένοι σηκώνουν τους άλλους…

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που μπορούν ν αναγνωρίζουν την γήινη φύση του ψέματος και την συμπαντικότητα της αλήθειας…
Αυτοί που ξέρουν να φτιάχνουν τα πιο αληθινά παραμύθια…

Αυτοί που δίνουν όταν δεν έχουν…

Αυτοί που ξέρουν να ζουν μέσα σε κάθε κατάσταση γιατί μπορούν να νιώσουν την παροδικότητα των πάντων και πώς μένεις στην όποια φάση μέχρι να πάρεις το μάθημα, από τoν εαυτό σου στον εαυτό σου…

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξύπνησαν ένα πρωί και απλά την έκαναν από το κατεστημένο τους, ένιωσαν την ελαφρότητα της βαρύτητας…

Αυτοί που ξέρουν να φεύγουν…

Μου αρέσουν αυτοί που έζησαν τον κοινό θάνατο του άστεγου έρωτα.

Της Άννας Καρρά

ΠΗΓΗ: revealedtheninthwave.blogspot.gr

http://www.newsitamea.gr

Αρκεί να μη δούμε μια μέρα, ότι τόσα χρόνια πήγαν χαμένα.

Θεοδωρίδου Βάσω

Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου

Κλείνεις για μία στιγμή τα μάτια σου και είσαι στο σχολείο με τον καθηγητή να παραδίδει μάθημα και τους συμμαθητές σου να γκρινιάζουν για το πρωϊνό ξύπνημα και το διάβασμα. Ανοίγεις τα μάτια σου και είσαι 22 χρονών να σπουδάζεις, να δουλεύεις και να προσπαθείς να ισορροπήσεις ανάμεσα σε υποχρεώσεις και διασκέδαση, σε ανεξαρτησία και άγχος, σε επαγγελματική επιτυχία και προσωπική ζωή. Πώς πέρασε ο καιρός; Πότε πέρασε; Αναρωτιέσαι. Πότε από μικρό παιδί έγινες ώριμη ενήλικας; Πότε άλλαξαν όλα;
Όλα γίνονται τόσο γρήγορα. Ο χρόνος κυλάει και εμείς δεν μπορούμε με τίποτα να τον σταματήσουμε. Να ζήσουμε λίγο παραπάνω τη στιγμή που θέλουμε, να ξεκουραστούμε λόγο παραπάνω, να πάρουμε λίγη παράταση ζωής ακόμα. Συνεχώς τρέχουμε, τρέχουμε να προλάβουμε τι; Τη ζωή; Και τι καταφέρνουμε; Το μόνο που καταφέρνουμε είναι μας κουράζουμε και να εξαντλούμε τα ψυχικά και σωματικά αποθέματά μας.
Τη ζωή δεν τη φτάνουμε και δε θα τη φτάσουμε και ποτέ, όσο και να προσπαθούμε. Πάντα θα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από εμάς και αυτό πρέπει να το αποδεχθούμε.
Αρκεί μόνο να μην ανοίξουμε κάποια στιγμή τα μάτια μας και δούμε ότι τόσα χρόνια δεν κάναμε και δε ζήσαμε τίποτα. Να μη δούμε ότι τόσα χρόνια πήγαν χαμένα. Γιατί τότε δε θα υπάρχει γυρισμός, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Να το θυμόμαστε αυτό!
Ό,τι θέλουμε να κάνουμε πρέπει να το κάνουμε τώρα. Ό,τι θέλουμε να πούμε πρέπει να το πούμε τώρα. Ό,τι θέλουμε να ζήσουμε, πρέπει να το ζήσουμε τώρα.
Όχι άλλους συμβιβασμούς με τη ζωή μας!

loveletters.gr

H διαταραχή της “αρρωστοφοβίας” και τρόποι αντιμετώπισης.

Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ατόμων αντιμετωπίζει τη σοβαρή διαταραχή της λεγόμενης «αρρωστοφοβίας». Η συγκεκριμένη αγχώδης διαταραχή εκδηλώνεται όταν ένα άτομο αισθάνεται φόβο, χωρίς στην ουσία να υπάρχει καμία ορισμένη ή άμεση εξωτερική απειλή.

Ειδικότερα, ο συγκεκριμένος τύπος φόβου έχει ονομαστεί φόβος της ασθένειας και του θανάτου. Το άτομο «τρέμει» και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να έχει κάποια σοβαρή ασθένεια που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και θα επέλθει ο θάνατος, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα για να σωθεί. Ο φόβος αυτός μπορεί να προκληθεί από καθημερινά, απλά, ασήμαντα «πονάκια» σε κάποιο σημείο του σώματος του που μπορεί να έχει ένα άτομο και νομίζει ότι έχει κάτι πολύ σοβαρό.

Επίσης ένας μεγάλος αριθμός ατόμων φοβάται να αρρωστήσει και υποβάλλει τον εαυτό του στο «βασανιστήριο» να μένει στο σπίτι καθώς φοβάται και το απλό κρυολόγημα.

Σύμφωνα με έρευνες, οι οποίες έγιναν η «αρρωστοφοβία», δηλαδή το υπερβολικό άγχος που νιώθει κάποιος νομίζοντας ότι έχει κάποια σοβαρή πάθηση, μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσω της ανάπτυξης θάρρους. Με αυτό τον τρόπο και πάντα σύμφωνα με την καθοδήγηση ενός επαγγελματία ειδικού Ψυχικής Υγείας μπορεί να ελαχιστοποιήσει το φόβο και το άγχος του και να αντιμετωπίσει με θάρρος οτιδήποτε του συμβεί.

Τι μπορείτε να κάνετε για να αντιμετωπίσετε την «αρρωστοφοβία»;

Καταλάβετε ότι ο φόβος σας χειραγωγεί
Να μην επηρεάζεστε από όλους εκείνους που καθημερινά σας «βομβαρδίζουν» με φόβο και προσπαθούν να σας δημιουργήσουν υπερβολικό άγχος για να σας έχουν υπό τον έλεγχο τους. Αυτό αφορά πολλά από τα μέσα επικοινωνίας που στοχεύσουν σε αυτό για να εξυπηρετήσουν άλλα συμφέροντα.

Εκτιμήστε τον πραγματικό κίνδυνο
Να μην δίνετε υπερβολικές διαστάσεις στους κινδύνους που μπορεί να υπάρχουν εκεί έξω. Σίγουρα οι ανάγκες της εποχής, το δύσκολο και απαιτητικό περιβάλλον της σύγχρονης ζωής παρουσιάζει κινδύνους, όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι κίνδυνοι που δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε και φυσικά να βγείτε νικητές.

«Ασπίδα» η εσωτερική γνώση σας
Δείξτε εμπιστοσύνη στην διαίσθηση και «απομονώστε» εξωτερικούς παράγοντες, οι οποίοι σας κατευθύνουν σε λάθος μονοπάτια φόβου και άγχους. Η εσωτερική φωνή σοφίας που έχετε είναι ότι πολυτιμότερο και αποδεικνύεται αλάνθαστος οδηγός.

Επιβεβαιώστε το θάρρος σας
Τα στοιχεία θάρρους που έχουμε μέσα μας, είναι η εσωτερική μας δύναμη, η οποία μας προστατεύει, μας δίνει κουράγιο, ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση για να ξεπεράσουμε κάθε δύσκολη κατάσταση που μπορεί να μας τύχει. Αν νομίζετε ότι δεν μπορεί να ανακτήσετε τα επίπεδα θάρρους του εαυτού σας, μπορείτε να παρακινηθείτε από «ισχυρούς» ανθρώπους με αποδεδειγμένο θάρρος. Μπορούν να αποτελέσουν τα καλύτερα πρότυπα για να επανακτήσετε την χαμένη εσωτερική σας δύναμη.

Πηγή: psychologytoday.com

psychopedia.gr

Η αρκετά καλή μητέρα: Η θεωρία του Winnicott για την ανάπτυξη του παιδιού

Αρθρογράφος: Βαϊζίδου Χριστίνα
Ψυχίατρος

Ο D. W. Winnicott γεννήθηκε το 1896 στο Plymouth της Αγγλίας. Σε αυτοβιογραφικά του γραπτά αναφέρει ότι στην παιδική του ηλικία προσπαθούσε διαρκώς να βελτιώσει την ατμόσφαιρα και τη διάθεση της οικογένειάς του, δεδομένου ότι η μητέρα του έπασχε από κατάθλιψη.

Πιθανολογείται ότι η εμπειρία του αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενασχόλησή του με την ψυχιατρική. Εργάστηκε αρχικά ως παιδίατρος αλλά εκπαιδεύτηκε εν τέλει στην ψυχανάλυση, αποκτώντας τον τίτλο του ψυχαναλυτή παιδιών. Το έργο του ήταν επηρεασμένο από την παρατήρηση των μητέρων και των βρεφών, κατά τη διάρκεια της άσκησης της παιδιατρικής ειδικότητας.

Η βρεφική ηλικία είναι, κατά τον Winnicott, η περίοδος κατά την οποία διαμορφώνεται η ικανότητα του βρέφους να συλλέγει πληροφορίες από το εξωτερικό περιβάλλον και να τις εντάσσει σιγά σιγά στη δική του αίσθηση παντοδυναμίας. Το Εγώ του βρέφους είναι αδύναμο ή οριακά ανύπαρκτο αλλά ενισχύεται μέσω της μητρικής ύπαρξης. Το Εγώ της μητέρας, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τη μητρική φροντίδα, επιτρέπει στο βρέφος να αλληλεπιδρά παρόλο που δεν είναι ακόμη σε θέση να ελέγχει και να φιλτράρει την αλληλεπίδραση αυτή. Έτσι βοηθάει ώστε να διαμορφωθεί ένα ισχυρό και σταθερό Εγώ του βρέφους.

Τα βρέφη γεννιούνται με ένα δυναμικό, έναν πυρήνα εαυτού, που αφορά στις τάσεις τους όσον αφορά στην ανάπτυξη και την εξέλιξη, ουσιαστικά στην ιδιοσυγκρασία τους. Η ικανοποιητική μητρική-γονεϊκή στάση μπορεί να εξασφαλίσει την ανάπτυξη και υλοποίηση αυτού του δυναμικού προς έναν αληθινό εαυτό. Ο δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί και η κάλυψη ή μη των βρεφικών αναγκών, καθορίζουν την ανάπτυξη των χαρακτηριστικών του βρέφους.

Βασική έννοια σε όλη τη θεωρία του Winnicott, είναι η έννοια της εξάρτησης: τα ανθρώπινα βρέφη δεν μπορούν να αρχίσουν να υπάρχουν ανεξάρτητα παρά μόνο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Το βρέφος είναι συγχωνευμένο με την εξωτερική πραγματικότητα και κυρίως με τη μητέρα, αγνοώντας τα όρια ανάμεσα στο εξωτερικό και στο εσωτερικό.

Καθήκον λοιπόν της μητέρας είναι να διατηρήσει σταθερή την παρουσία της, παρέχοντας στο βρέφος τα απαραίτητα εργαλεία που θα οδηγήσουν στην αυτονομία του.

Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης, η συγχώνευση μειώνεται και διάφορα μεταβατικά αντικείμενα, όπως ένα παιχνίδι, χρησιμοποιούνται από το παιδί, ώστε να μπορέσει να απομακρυνθεί από τη μητέρα χωρίς να αναγκαστεί να βιώσει την ολοκληρωτική απομάκρυνσή της. Το παιδί αρχίζει να συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο την ανάγκη για συγκεκριμένη και όχι γενικά μητρική φροντίδα. Στη φάση αυτή, η μητέρα δύναται να καθυστερήσει τη μητρική απόκριση, γιατί το παιδί αρχίζει να μυείται στην αυτονομία.

Το πρωταρχικό μητρικό ενδιαφέρον (maternal preoccupation) είναι ένας όρος του Winnicott, ο οποίος προέκυψε από την παρατήρηση των επιτόκων: διαμορφώνεται κατά τις εβδομάδες πριν και μετά τη γέννηση του παιδιού και αφορά σε μία ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση, η οποία επιτρέπει στη μητέρα να δημιουργήσει ένα σταθερό περιβάλλον ασφάλειας και προστασίας.

Το βρέφος βιώνει την ικανοποίηση των αναγκών του και αναπτύσσει μία αίσθηση παντοδυναμίας, αυταξίας και μοναδικότητας. Με βάση τη θεωρία του Winnicott, οι πρώτοι μήνες της ζωής ενός παιδιού είναι οι πιο κρίσιμοι, καθώς όσοι φροντίζουν το βρέφος οφείλουν οριακά να καταστείλουν το Εγώ τους, προκειμένου να ερμηνεύσουν και να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του βρέφους.

Τα χαρακτηριστικά και τα στάδια της αρκετά καλής μητέρας

Γενικά, η “αρκετά καλή μητέρα” και το επαρκές γονεϊκό περιβάλλον, έχουν κατά Winnicott ορισμένα χαρακτηριστικά και περνάνε από ορισμένα στάδια:

1. Η φάση του κρατήματος (holding) αφορά στον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού και στη φάση της απόλυτης εξάρτησης. Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου, η ταύτιση της μητέρας με το παιδί της, της δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζει αυτό που εκείνο νοιώθει, ώστε να του δώσει αυτό που χρειάζεται. Αυτό δημιουργεί στο παιδί ένα αίσθημα εμπιστοσύνης προς στον κόσμο. Το “σωστό” περιβάλλον στη φάση αυτή είναι διευκολυντικό και υποστηρικτικό. Ο Winnicott, βέβαια, συνδέει την έννοια του holding κυρίως με την επαγρυπνούσα μητέρα. Η ανάγκη για «κράτημα» δε συνδέεται βέβαια μόνο με την περίοδο της απόλυτης εξάρτησης από τη μητέρα αλλά επανέρχεται στη ζωή, όποτε προκύπτουν ιδιαίτερα απειλητικές ή αγχωτικές καταστάσεις.

2. Μια αρκετά καλή μητέρα κατέχει επίσης και τη λειτουργία του χειρισμού (handling) του παιδιού: ο όρος αυτός αφορά στο άλλαγμα, το τάισμα, τις καθημερινές φροντίδες, το χειρισμό και το κράτημα του σώματος του βρέφους. Το βρέφος βιώνει μέσω αυτού τη μοναδικότητά του και αρχίζει να αναγνωρίζει το σώμα του αλλά και να το αποδέχεται.

Λάθη που γίνονται κατά τη διάρκεια των σταδίων ανάπτυξης του βρέφους, μπορούν να επηρεάσουν την προσωπικότητά του. Π.χ. μία υπερπροστατευτική μητέρα, που είναι υπερβολικά κοντά στο παιδί της και προτρέχει σε κάθε του βήμα, κινδυνεύει να μην το αφήσει να εξελιχθεί και να νιώσει ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την παρουσία της. Το ίδιο τραυματικά βέβαια μπορεί να βιωθεί και ένα εξαιρετικά στερητικό περιβάλλον. Εάν γενικά υπάρχει πρώιμη περιβαλλοντική ανεπάρκεια και πρωτίστως μία αδυναμία της μητέρας να κατανοήσει και να ανταποκριθεί στις ανάγκες του παιδιού, ειδικά στη φάση της απόλυτης εξάρτησης, το παιδί αναπτύσσει έναν ψευδή εαυτό, προσαρμοστικό.

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το παιδί αναπτύσσεται και μέσα από την απουσία της μητέρας. Όταν εκείνη απουσιάζει, αναγκάζεται να αναπτύξει ψυχικές δυνατότητες προκειμένου να “επιβιώσει”: βρίσκει έτσι τη μητέρα μέσα του (στροφή επί εαυτού), αναπαριστώντας την.

Kατά τον Winnicott, εν τέλει, η διαφορά του καλού γονέα από τον λιγότερο καλό δεν έγκειται στον αριθμό των λαθών που θα κάνει, αλλά στο πώς θα επεξεργαστεί και θα διορθώσει τα λάθη του.
Ο ανασφαλής γονιός κυνηγάει το τέλειο και αρνείται τα λάθη του, προσπαθώντας να υπερασπιστεί την αξία του. Αντίθετα, ο γονιός που παραδέχεται τα σφάλματα του είναι πιο προσιτός και προθυμότερος να ξαναπροσπαθήσει, ώστε να μην επαναλάβει εκ νέου τα ίδια λάθη.


Προτεινόμενη βιβλιογραφία:
Wikipedia. Retrieved from: wikipedia.org/wiki/Donald_Winnicott
D.W.Winnicott (1960) The theory of the parent-infant relationship. International Journal of Psychoanalysis. Nov-Dec;41:585-95.
D.W.Winnicott. Kind, Familie und Umwelt. Aus dem Englischen übersetzt von Ursula Seemann. Beiträge zur Kinderpsychotherapie, 5. 6. Auflage 2020.

http://www.psychology.gr