Ο Μύθος του Σπηλαίου του Πλάτωνα, οι ομοιότητές του με το Matrix και η σύγρονη ερμηνεία του

Η Πολιτεία περιλαμβάνει την Αλληγορία του σπηλαίου, με την οποία οΠλάτων εξηγεί τη Θεωρία των Ιδεών του.

Η σημερινή κατάσταση του ανθρώπου, λόγω απαιδευσίας, μπορεί να αναπαρασταθεί άψογα από τον περίφημο μύθο του σπηλαίου που διηγείται ο Πλάτωνας, στην αρχή του έβδομου βιβλίου της Πολιτείας του.

Ο άνθρωπος ζει σε μια ψευδαίσθηση

Σύμφωνα με τον αλληγορικό μύθο οι άνθρωποι ζούμε σαν φυλακισμένοι μέσα στις παραισθήσεις και τις αυταπάτες μας και δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την αλήθεια γιατί μας εμποδίζουν τα δεσμά των αισθήσεων αλλά και τα δεσμά των εξουσιαστών, που χειραγωγούν τις αισθήσεις μαςώστε να αντιλαμβανόμαστε μόνο την πραγματικότητα όπως την καθορίζουν εκείνοι.

Κάποια στιγμή μερικοί δεσμώτες απαλλάσσονται επιτέλους από την επιρροή των δογμάτων, χάρη στην παιδεία και τον ορθό λόγο και επιτέλους με καθαρή σκέψη μπορούν να γνωρίσουν την αλήθεια βασιζόμενοι σε αποδείξεις.

Ο μύθος του σπηλαίου

 

απατηλές παραστάσεις

Ο μύθος αυτός διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο. Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πίσω τους ωστόσο είναι αναμμένη μια φωτιά. Έτσι οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγματα. Εάν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί, να βγει από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη και, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, δει τα πράγματα, θα καταλάβει την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν μέσα στη σπηλιά. Θα αντιληφθεί τότε ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ακόμη ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.

Η ερμηνεία του μύθου από τον μεγάλο μας φιλόσοφο

Απίστευτο μήνυμα μέσα από την Οδύσσεια – Να διαβαστεί μετά απείρου προσοχής!!!

Άραγε αυτά γιατί δεν μας τα διδάξαν στο σχολείο;;; » Διαβάστε το! Αρκούν 2 λεπτά.Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΩΣ ΑΕΝΑΟ ΜΕΣΟΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Της Ευστρατίας Σουραβλά

Είναι πολύ σημαντικό,αυτές τις κρίσιμες ώρες,να ρίξουμε μια ματιά στην Βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, απο το πνεύμα του Οδυσσέα.
ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις αντένες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε απο την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους «μνηστήρες».

 

Οταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν.

Είναι το βιός του ,είναι ο ιδρώτας μιας ζωής,είναι η γή του ,είναι η πατρίδα του,είναι ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΤΟΥ.

Παρα την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο απο την Θεά Αθηνά , πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.

 

 

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.
Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς Αθηνάς, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.
Οταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τιμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.

Είναι ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ο ΤΗΛΕ-ΜΑΧΟΣ ( αυτός που δίνει την μάχη του από μακριά),που με δόλιο τρόπο επιχείρησαν να δολοφονήσουν,δηλαδή να καταδικάσουν την ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΑΦΑΝΙΣΜΟ,όπως δόλια σήμερα ξαναεπιχειρούν!

Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ.
Η λέξη μιλά απο μόνη της.
Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ.
Ειναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.
Είναι ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα.Είναι ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος.

Γι αυτό,μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Αν υπήρχαν αυτά το 1821,είναι αμφίβολο αν θα γίνονταν η επανάστασις των Ελλήνων,θα κινδύνευαν να μείνουν καθυποταγμένοι στην πλάνη και την θολούρα της συγχισμένης κρίσης,εξ αιτίας της .
Και τον σκοτώνει ρίχντοντάς του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ,στο ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, που την χρησιμοποιεί ενάντια στη νόηση των ανθρώπων!

Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ.
Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.

Ο ΦΟΒΕΡΟΣ ΟΡΚΟΣ ΣΤΗ ΣΤΥΓΑ

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Τα Ύδατα της Στυγός είναι οι πηγές του ποταμού Κράθη στον Χελμό της Αχαΐας σε υψόμετρο 2.100 μέτρα. Κατά την μυθολογία, η Στύγα ήτανΩκεανίδα που είχε το παλάτι της στα Τάρταρα και την φυλάνε μέρα νύχτα δράκοι ακοίμητοι. Πιστευόταν ότι τα νερά της πηγής έβγαιναν από εκεί, από τα Τάρταρα και το παλάτι της Στύγας.

 

Στην Τιτανομαχία ήταν με το μέρος του Δία, όταν αυτός πολέμησε τον πατέρα του τον Κρόνο. Παιδιά της ήταν το Κράτος, η Βία, ο Ζήλος και η Νίκη. Στα ύδατα της Στύγας ορκίζονταν όλοι οι θεοί, ακόμη και ο Ήλιος: ήταν ο μεγαλύτερος όρκος που μπορούσε να κάνει ένας θεός και εκεί εξέτιαν την ποινή τους οι θεοί όταν ήταν τιμωρημένοι.

 

Έλεγαν πως όποιο ον ζωντανό έπινε από το νερό της πέθαινε, και οποιοδήποτε μέταλλο το βουτούσαν στο νερά της έλιωνε.. Εκεί βούτηξε τον Αχιλλέα η μητέρα του Νηρηίδα Θέτιδα και έγινε άτρωτος, αλλά τον κρατούσε από την φτέρνα και έμεινε το μοναδικό τρωτό σημείο στο σώμα του.

 

Όταν κάποιος θεός έπρεπε να αποδειχθεί ότι έλεγε ψέμματα ή αλήθεια, τότε έπρεπε να πιει νερό της Στύγας. Έστελνε ο Δίας την Ίριδα στην Στύγα να φέρει νερό σε ένα χρυσό σταμνί.

ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ

Είναι δαιμονικά όντα, που κατά τη λαϊκή αντίληψη, έρχονται στη γη και ενοχλούν κατά τις νύχτες τους ανθρώπους, από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι τα Θεοφάνεια. Σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία τις μέρες αυτές τα «νερά είναι αβάφτιστα» και οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τη γη για να πειράξουν τους ανθρώπους τώρα που ο Χριστός είναι και εκείνος αβάφτιστος.

 

Οι καλικάντζαροι, έρχονται από κάτω από τη γη, όπου ολόκληρο το χρόνο, προσπαθούν με τσεκούρι, πριόνια κ.λ.π. να κόψουν το δέντρο που βαστάει τη γη. Κόβουν-κόβουν, μέχρι που έχει μείνει πολύ λίγο ακόμα, αλλά τότε έρχονται τα Χριστούγεννα και λένε «χάιστε να πάμε πάνω στη γη και θα πέσει μοναχό του». Ανεβαίνουν λοιπόν πάνω στη γη και τα Θεοφάνεια που γυρίζουν, βλέπουν το δέντρο ολάκερο, ακέραιο, άκοπο. Και πάλι κόβουν και πάλι έρχονται τα Χριστούγεννα, και όλο απ’ την αρχή.

Συνήθη μέρη που μένουν μετά τον ερχομό τους είναι οι μύλοι, τα γεφύρια, τα ποτάμια και τα τρίστρατα (μεγάλα μονοπάτια) όπου παραμονεύουν μόνο κατά τη νύκτα και φεύγουν με το τρίτο λάλημα του πετεινού.

Είναι γνωστοί με διάφορα ονόματα, όπως «Καλικάντζαροι» (Πανελλαδική κοινή ονομασία), «καρκάντζαλοι», «καρκάντζαροι», «λυκοκάντζαροι», «καλκατζόνια», «καλκάνια», «καλιτσάντεροι», «σκαλικαντζέρια», «σκαντζάρια», «τζόγιες», «καλοκυράδες», «βερβελούδες», «κωλοβελόνηδες» κ.ά.

Οι καλικάντζαροι δεν θα πρέπει να συγχέονται με άλλα «δαιμόνια» της Ελληνικής υπαίθρου, που έχουν μεν τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά που εμφανίζονται μέσα σ΄ όλο το χρόνο όπως οι «παγανοί», «αερικά», «ξωτικά», «παρωρίτες», «τσιλικρωτά», «καλιοντζήδες», «πλανήταροι», «κατσιάδες», «κάηδες», «καλισπούδηδες», «καημπίλιδες», «σιβότες» και «σιφώτες», «χρυσαφεντάδες»

και που γενικά εμφανίζονται και συμπεριφέρονται ως καλικάντζαροι.

 

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ,δεν έχουν δημιουργηθεί τυχαία.

Όπως και η ίδια η ελληνική γλώσσα, οι λέξεις και οι φθόγγοι της, έτσι και τα ονόματά μας δεν έχουν δημιουργηθεί τυχαία. Σε αντίθεση με την ονοματοδοσία στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου, τα ελληνικά ονόματα -ακόμα και αυτά της σύγχρονης Ελλάδας- σχεδόν πάντα σημαίνουν κάτι.Βάσει ερευνών,

το όνομά μας όχι μόνο σημαίνει κάτι αλλά ότι υπάρχει μια
ολόκληρη λαϊκή αντίληψη γύρω από αυτό -θυμηθείτε τις παροιμίες που εμπλέκουν έναν τουλάχιστον «Γιάννη»- ότι συχνά συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν συγκεκριμένο όνομα και ότι τελικά, η βαφτιστική ή λαϊκή ονομασία μας
αποτελεί σφραγίδα της ίδιας μας της ύπαρξης.

Άλλη έρευνα, η οποία αναφέρεται στην ηλεκτρονική εφημερίδα Scripta Manent, του καθηγητή φυσικής και συγγραφέα Ανδρέα Ιωάννου Κασσέτα, επιδιώκει, πέρα από την ετυμολογία του κάθε ονόματος, να αναζητήσει τα πιο διαδεδομένα ελληνικά ονόματα -και ταυτόχρονα τα πιο σπάνια- θέτοντας παράλληλα το ερώτημα γιατί συμβαίνει ένα όνομα να είναι πιο διαδεδομένο από ένα άλλο. Σύμφωνα με την έρευνα αυτή, η οποία διεξήχθη σε 60.000 ανδρικά ονόματα, έδειξε ότι το πλέον διαδεδομένο ελληνικό όνομα είναι το Γεώργιος. Ακολουθούν τα Ιωάννης, Κωνσταντίνος, Δημήτριος, Νικόλαος και Παναγιώτης –τουλάχιστον οι μισοί Έλληνες έχουν αυτά τα έξι ονόματα. Ως προς τα γυναικεία ονόματα, αντίστοιχη έρευνα του κ. Κασσέτα σε 20.000 ονόματα ελληνίδων υποστηρίζει πως το πιο διαδεδομένα από αυτά είναι, φυσικά, το Μαρία (σε ποσοστό 10,6%), ενώ ακολουθούν τα Ελένη, Αικατερίνη, Βασιλική, Σοφία και Αγγελική.

Η παράδοση, η θρησκεία, ακόμα και η μόδα είναι κάποιες πιθανές εξηγήσεις στο γιατί κάποια ονόματα εμφανίζονται συχνότερα από κάποια άλλα. Δεν είναι αυτό, ωστόσο, που θα μας απασχολήσει εδώ. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να μάθουμε τι σημαίνει, σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα, να λένε κάποιον Γιώργο ή Μιχάλη, ή κάποια Κατερίνα ή Χριστίνα. Γιατί; Για να γνωριστούμε καλύτερα. Όλοι θέλουμε να ξέρουμε κάτι παραπάνω για τον ίδιο μας τον εαυτό!

Η «Οδύσσεια» αποτελεί προθάλαμο της πνευματικής παιδείας

Ο Αχιλλέας επιλέγει να πεθάνει πάνω στην ακμή του, στην καλύτερη ηλικία, όταν δεν τον έχουν εγκαταλείψει οι σωματικές του δυνάμεις. Αντιθέτως, ο Οδυσσέας υπομένει δέκα χρόνια μάχες στην Τροία και άλλα δέκα χρόνια περιπλανάται στη λεκάνη της Μεσογείου…

Για τον δεύτερο, τον Οδυσσέα, επέλεξε να μιλήσει ο Γάλλος ελληνιστής (1904-2007) Ζαν-Πιέρ Βερνάν στην τελευταία του διάλεξη ο οποίος, από Κανένας, έγινε ξανά ο βασιλεύς των ανακτόρων μετά τη μνηστηροκτονία. Στο τέλος του 2013, συμπληρώθηκαν ακριβώς εκατό χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου λάτρη της αρχαίας Ελλάδας.

Το βιβλίο «Η Οδύσσεια», το οποίο έχει τυπωμένη τη διάλεξη, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο Ζαν-Πιέρ Βερνάν μίλησε, στις 23 Οκτωβρίου 2006, στο Λύκειο Λε Κορμπιζιέ του Aubervilliers.

«Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ σήμερα μαζί σας, η παρουσία μου εδώ με αναζωογονεί σε μια στιγμή της ζωής μου που το έχω μεγάλη ανάγκη. Πριν από τον πόλεμο παρακολουθούσα μαθήματα στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο, όπου αργότερα δίδαξα κι εγώ, επομένως η ιδέα ότι τα επίσημα πανεπιστήμια και οι σχολές πρέπει να απλώνουν τις ρίζες τους στα λαϊκά στρώματα είναι για μένα πολύ σημαντική».

Ο Βερνάν δεν ξεκόβει τον επιστημονικό λόγο από το προσωπικό στοιχείο. Και το πιο σημαντικό είναι ότι δεν τον απομονώνει από την κοινωνία, γιατί θέλει να διαχέεται και να αφομοιώνεται από τους «ακατέργαστους» ανθρώπους του μόχθου.

ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΜΥΘΟΛΟΓΊΑ – Ο ΜΎΘΟΣ ΤΟΥ ΟΡΦΈΑ

Ορφεας θεωρηθηκε ενας απο τους πιο βασικους ποιητες και μουσικους της αρχαιοτητας. Ιστοριες για αυτον κυκλοφορουσαν πιθανον και πιο νωρις απο τον 6ο αιωνα π.Χ.

Ήταν γιος της Καλλιόπης, μούσα της επικής ποίησης και του Οίαγρου βασιλιά της Θράκης.

Ο μύθος λέει ότι ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας του δίδαξε την μουσική και του χάρισε την λύρα του.

Πρώτος ποιητής και εμπνευσμένος αοιδός.

Η ζωή του δεν είναι παρά η ιστορία των κυρίαρχων και ακατανίκητων εκφράσεων της αρμονίας.
Πολλοί από τους αρχαίους είχαν εξυμνήσει αυτή την υπέροχη δύναμη της λύρας του Ορφέα, αυτό το Θεϊκό μάγεμα που από τους ανθρώπους που τρέχουν να το ακούσουνε μεταδίδεται σε ολόκληρη τη φύση. Τα άγρια θηρία βγαίνουν από τις φωλιές τους και έρχονται να σταθούν μπροστά στα πόδια του, τα δέντρα, ακόμα και οι βράχοι μετακινούνται για να έρθουν να τον ακούσουν.

Μετά την Αργοναυτική εκστρατεία, ο Ορφέας επέστρεψε στην Θράκη και ζούσε όπως και πριν, τριγυρίζοντας μέσα στο δάσος, παίζοντας τη λύρα του και τραγουδώντας.

Εκεί συναντήθηκε με την νύμφη Ευρυδίκη την οποία αργότερα παντρεύτηκε.

Η ευτυχία τους όμως δεν κράτησε για πολύ.

Μια μέρα που έτυχε να ξεφύγει από την ερωτική καταδίωξη ενός σάτυρου  τσιμπήθηκε από ένα φίδι που ήταν κρυμμένο στα χόρτα. Το τσίμπημα ήταν θανατηφόρο.
Ο Ορφέας μένει με τη θλίψη.

Οι περίεργοι θάνατοι των αρχαίων σοφών μας

ΑΙΣΧΥΛΟΣ: Ο θρύλος ισχυρίζεται ότι ένας αετός πέρασε τη φαλάκρα
του ποιητή για βράχο, και άφησε να πέσει πάνω στη φαλάκρα του μια χελώνα (έτσι σκοτώνει τις χελώνες ο αετός και μετά τις τρώει). Ο θρύλος προσθέτει ότι κάποιος χρησμός του είχε προειπεί: «Ουράνιον σε βέλος κατακτενεί». Αυτήν την εκδοχή πολλοί δεν την παραδέχονται.


ΑΙΣΩΠΟΣ: Τον Αίσωπο τον έστειλε ο βασιλιάς Κροίσος για να πάρει κάποιον χρησμό από το Μαντείο των Δελφών. Συκοφαντήθηκε όμως από τους παρευρισκόμενους στο μαντείο, ότι έκλεψε την ασημένια φιάλη του Θεού Απόλλωνα. Έτσι καταδικάστηκε να γκρεμιστεί από τους κατοίκους από την κορυφή του Παρνασσού Υάμπεια, πράγμα που έγινε.

ΑΝΑΚΡΕΩΝ: Κι εδώ ο θρύλος δίνει και παίρνει. Λέγεται, λοιπόν ότι ο Ανακρέων σκοτώθηκε από τον Ίππαρχο στην Αθήνα. Εμείς γνωρίζουμε ότι τον Ίππαρχο τον είχε σκοτώσει πριν από αυτή τη διάδοση ο Αρμόδιος. Άλλος θρύλος για το θάνατο του Ανακρέοντα λέει πως πνίγηκε από μια ρώγα σταφυλιού, αν αυτό δεν είναι σύγχυση με το θάνατο του Σοφοκλή.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ (Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ – ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΗ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ)

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

 

ΓενικάΗ Ελληνική γλώσσα έχει την πιο μακρά ιστορία από τις Ευρωπαϊκές γλώσσες. Αυτό καταμαρτυρείται από επιγραφές που έχουν βρεθεί στην Ελληνική γη και που χρονολογούνται από τη δεύτερη χιλιετία π.Χ καθώς και από λογοτεχνικά κείμενα τα οποία είναι 2500 χρόνων. Όλες οι τέχνες και οι επιστήμες γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν κάνοντας χρήση της γλώσσας αυτής. Τα πρώτα κείμενα Μαθηματικών, Φυσικής, Αστρονομίας, Νομικής, Ιατρικής, Ιστορίας, Γαστρονομίας κ.α. γράφτηκαν στη γλώσσα αυτή.

 

Τα πρώτα θεατρικά έργα, κωμωδίες και τραγωδίες, τα έργα του Ομήρου, η Καινή Διαθήκη, καθώς και Βυζαντινά λογοτεχνικά έργα έχουν γραφτεί στην Ελληνική γλώσσα. Η πρώτη εγκυκλοπαίδεια γράφτηκε στην Ελληνική γλώσσα.Το πλέον αξιοσημείωτο γεγονός πάντως είναι ότι το 1100 π.Χ. οι Έλληνες είχαν τη μεγαλοφυή ιδέα να δημιουργήσουν κάποια γραπτά σύμβολα κάθε ένα από τα οποία να αντιπροσωπεύει μόνο ένα φθόγγο (σε αντίθεση με το Φοινικικό αλφάβητο που ήταν συμφωνικό/ φθογγογραφικό). Αυτή η μία προς μία αναλογία γραμμάτων και φθόγγων άλλαξε το ρου της ιστορίας αφού η εφαρμογή της ιδέας αυτής αποτελεί αυτό που ονομάστηκε »Αλφάβητο».

Το άγνωστο τέλος του Οδυσσέα.

Όλοι ξέρουμε ή έχουμε ακούσει αρκετά από την ιστορία του πολυμήχανου Οδυσσέα, τις περιπέτειες και τα ταξίδια του. Άγνωστο είναι όμως σε πολλούς, το πραγματικό τέλος του. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι αφού σκότωσε τους μνηστήρες και ανακατέλαβε το βασίλειο του, ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όμως δεν είναι έτσι. Ας εξερευνήσουμε λοιπόν την Οδύσσεια με μια δεύτερη ανάγνωση:

 

Διαβάζουμε λοιπόν στο τέλος της Ι Ραψωδίας τα εξής:

Είπα, κ’ εκείνος εύχονταν ‘ς τον μέγαν Ποσειδώνα, ‘ς τον αστροφόρον ουρανόν απλόνοντας τα χέρια• «ω Ποσειδώνα, εισάκου με, γεωφόρε μαυροχήτη• αν είμ’ υιός σου αληθινά, πατέρα, μην αφήσης ο Οδυσσηάς ο πορθητής ‘ς σπίτι του να φθάση 530 Λαερτιάδης, κάτοικος της πετρωτής Ιθάκης• αλλ’ αν το θέλ’ η μοίρα του να ιδή τους ποθητούς του, το σπίτι το καλόκτιστο, και την γλυκειά πατρίδα, ας κακοφθάση αργά πολύ και από συντρόφους έρμος, με ξένην πλώρη, και κακά ‘ς το σπίτι μέσα ναύρη». 535