Καλή Σαρακοστή

 

Καθαρά Δευτέρα και Σαρακοστή: Από τον Πυθαγόρα στο σήμερα

Εθιμα και η ιστορία τους. Παραδόσεις και συμβολισμοί που χάνονται στο βάθος των αιώνων.

EUROKINISSI

.

Την Κυριακής της Τυροφάγου ή Τυρίνης, όπως ονομάζεται η τελευταία Κυριακή των Αποκριών, την ώρα που το γλέντι έχει ολοκληρωθεί και οι μύθοι, οι θρύλοι και οι ιστορίες κάθε τόπου έχουν συνδέσει με ένα αόρατο νήμα το σήμερα με το χθες, ήταν η μαγική ώρα που έκλειναν τα στόματα με το έθιμο της χαψιάς του αυγού ή αλλιώς χάσκας.

Όπως αναφέρει και ο Βυζαντινολόγος Φαίδων Κουκουλές το αυγό «φέρνει βόλτα στο τραπέζι και δοκιμάζουνε ο καθένας να το πιάσει με το στόμα του.

Με αβγό κλείνομε το στόμα μας για τη Σαρακοστή και τη Λαμπρή πάλι με αβγό το ξανανοίγουμε».

Στη συνέχεια, οι νοικοκυρές μάζευαν το γιορτινό αποκριάτικο τραπέζι κρατώντας στην άκρη ένα κομμάτι τυρί, το οποίο το φυλούσαν στο εικόνισμα ως ιερό μέχρι την ημέρα της Λαμπρής.

Οι Απόκριες με τα αστεία και τα πειράγματα τελείωναν και ξημέρωνε η πρώτη ημέρα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ή αλλιώς Σαρακοστής, η Καθαρά Δευτέρα, όπου εορτάζονταν τα Κούλουμα.

Η Καθαρά Δευτέρα πήρε αυτή την ονομασία γιατί ξεκινάει η κάθαρση των Χριστιανών από το φαγοπότι και το γλέντι των προηγούμενων ημερών.

Οι πιστοί μέσα από τη νηστεία και την προσευχή θα επιτύχουν τη σωματική και πνευματική τους κάθαρση προκειμένου να υποδεχθούν το χαρμόσυνο μήνυμα της Λαμπρής και της Ανάστασης του Κυρίου.

Άλλη παράδοση αναφέρει ότι πήρε το όνομά της γιατί οι νοικοκυρές νωρίς το πρωί καθάριζαν όλο το σπίτι όπου επικρατούσε αναστάτωση από τα τραπεζώματα των προηγούμενων ημερών, τα οποία είχαν ξεκινήσει με τη μορφή εορτασμών την Τσκνοπέμπτη και τελειώναν το βράδυ της Τυρίνης. Ιδιαίτερη σημασία έδιναν στη κουζίνα, όπου καθάριζαν καλά τα μαγειρικά σκεύη τα οποία κρεμούσαν ψηλά ώστε να μην τα χρησιμοποιήσουν ξανά μέχρι την Ανάσταση λόγω της νηστείας.

Happy Women’s day

 

Ο ιός του φόβου

Τον ιό του φόβου σε όλη την οικουμένη, τον ενεργοποίησε ο COVID 19  προσβάλλει την συνειδητότητα των ανθρώπων, ενεργοποιώντας το βασικό ένστικτο  του ανθρώπου που είναι η επιβίωση.

Έχει γίνει η διασπορά του σε όλη την οικουμένη κι έτσι άλλος φοβάται για την υγεία του και την υγεία δικών του προσώπων, άλλος για την ελευθερία του, άλλος για την δουλειά του, άλλος για την οικονομία της χώρας του και του πλανήτη γενικά.

Τον ιό του φόβου μπορεί να τον κολλήσεις οπουδήποτε.

Τον κολλάς  από τον διπλανό σου, τον φίλο σου, την οικογένεια σου, την τηλεόραση, το κινητό σου, στον μανάβη, μπακάλη….!

Τα συμπτώματα του είναι οργή και θλίψη. Σαν συμπεριφορά  επιτίθεσαι μέσα στον πανικό σου  η κλείνεσαι  ερμητικά στον εαυτό σου γεμάτος θλίψη  για όλη την κατάσταση.

Σαν  αποτέλεσμα χάνεις  την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό, την ενσυναίσθηση  και την συνειδητότητα σου.

Ο ιός του φόβου σε πάει χιλιάδες χρόνια πίσω, τότε που ο άνθρωπος σκότωνε για να επιβιώσει.

Γιατί τα σκυλιά ζουν λιγότερο από τους ανθρώπους??

 

Εδώ είναι η απάντηση (από ένα 6 χρονο):

Ως κτηνίατρο, με κάλεσαν να εξετάσω έναν 13 χρονο ιρλανδικό ποιμενικό που τον έλεγαν Belker.
Η οικογένεια του σκύλου, ο Ρον, η γυναίκα του Λίζα και ο μικρός τους γιος, Σέιν, ήταν πολύ δεμένοι με τον Belker και ήλπιζαν για ένα θαύμα.
Εξέτασα τον Belker και ανακάλυψα ότι πέθαινε από καρκίνο. Είπα στην οικογένεια ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για τον Belker, και προσφέρθηκα να κάνω τη διαδικασία της ευθανασίας στο σπίτι τους.
Την επόμενη μέρα, ένιωσα ενα οικείο συναίσθημα στο λαιμό μου όταν ο Belker ήταν περικυκλωμένος από την οικογένεια του. Ο Σέιν φαινόταν τόσο ήρεμος, που χάιδευε το σκυλί του για τελευταία φορά, και αναρωτιόμουν αν μπορούσε να καταλάβει τι επρόκειτο να συμβεί. Σε λίγα λεπτά, ο belker αποκοιμήθηκε ειρηνικά και δεν θα ξυπνουσε ποτέ ξανά.
Το μικρό αγόρι φαινόταν να δέχεται τη μετάβαση χωρίς δυσκολία. Συζητούσαμε λοιπόν και αναρωτιόμασταν, γιατί οι ζωη των σκύλων διαρκεί πολύ λιγότερο από των ανθρώπων..με αποσκοπο να δώσω μια απάντηση για το θέμα, στα παιδιά της οικογένειας.
Αυτό που είπε τότε ο μικρός Σέιν με εξέπληξε. Δεν είχα ακούσει ποτέ πιο καθησυχαστική εξήγηση από αυτό. Αυτή η στιγμή άλλαξε τον τρόπο μου στο πως θα βλέπω τη ζωή.
Είπε: » ερχόμαστε στον κόσμο για να μάθουμε να αγαπάμε τους άλλους όλη την ώρα και να είμαστε καλοί άνθρωποι σωστά; » 😮
Ε λοιπόν, αφού τα σκυλιά έχουν ήδη γεννηθεί γνωρίζοντας πως να τα κάνουν όλα αυτά, δεν χρειάζεται να μείνουν για όσο μένουμε εμείς στην ζωή.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας λοιπόν είναι το παρακάτω:
Αν δούμε τον σκύλο σαν έναν αληθινό δάσκαλό, θα μάθουμε πράγματα όπως τα εξής:

«Είμαι 50 ετών και δεν έχω οικογένεια ακόμη όμως ψάχνω τον έpωτα»

Δε ζητώ πια στα 50 μου τον κούκλο με τους κοιλιακούς φέτες αλλά έναν άνθρωπο, που δε τσιγκουνεύεται να εκδηλώσει αισθήματα και να αφοσιωθεί σε μένα.

«Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.

Μα στην αγάπη είναι ένας…Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν… Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι…» Νίκος Καζαντζάκης

Αυτό, πιστεύω και εγώ. Χωρισμένη ετών 50, χωρίς παιδιά, αποφάσισα να βγω στο κυνήγι της αναζήτησης του ιδανικού συντρόφου.

Ενός συντρόφου εξ ίσου πονεμένου με εμένα, μεστωμένου και ώριμου που να επιζητεί αγάπη, γαλήνη, στοργή και συντροφικότητα.

Δε ζητώ πια στα 50 μου τον κούκλο με τους κοιλιακούς φέτες αλλά έναν άνθρωπο, που δε τσιγκουνεύεται να εκδηλώσει αισθήματα και να αφοσιωθεί σε μένα.

Σε μένα που δεν έχω τη νιότη της 20ρας αλλά που ξέρει τι ζητά και πώς το ζητά.

Είμαι μια αληθινή γυναίκα και όχι μια έφηβη που επιδιώκει επιβεβαίωση και παιχνίδια.

Χωρίς δικαιολογίες

Κάποια στιγμή… ας λείψουν οι δικαιολογίες. Να δούμε την αλήθεια. Μεγαλώνουμε, ο χρόνος λιγοστεύει και η ζωή ζητά τις απαντήσεις που τις οφείλουμε, αλλιώς μισά και λίγα θα αφήσουμε. Η γνώση, η σκέψη, η σοφία θα είναι λευκή σελίδα, άγραφη, μια σκέτη υποκρισία. Τα λάθη μας βουνό μα πάντα κάποιος φταίει. Αλλά και οι ενοχές μια θάλασσα τρικυμισμένη. Που είναι το θάρρος της αλήθειας που λυτρώνει; Πού είναι η πείρα της ζωής που μεγαλώνει; Μισά θα αφήσουμε και μισοτελειωμένα. Μεγαλώνουμε, ο χρόνος λιγοστεύει. Ας πολεμήσουμε, ας πάρουμε για λίγο την ευθύνη. Δικιά μας είναι η ζωή δικά μας και τα λάθη μας. Ας πάρουμε για πάντα την ευθύνη. Τι κάναμε, τι παραλείψαμε, ποιον αδικήσαμε, ποιον πονέσαμε, τι θα έπρεπε να κάνουμε, τι φοβηθήκαμε, γιατί δεν μιλήσαμε, γιατί μιλήσαμε, γιατί μείναμε , γιατί φύγαμε, γιατί δεν βοηθήσαμε, γιατί υστερήσαμε, γιατί δεν προσπαθήσαμε…. Οι απαντήσεις μας μια λύτρωση, με αγάπη για τον εαυτό μας. Για τα παιδιά μας ένας θησαυρός για πάντα στο πλευρό τους. Και το βουνό δικό μας να το εξερευνήσουμε και η θάλασσα ήρεμη να κολυμπήσουμε.  Μεγαλώσαμε και ο χρόνος μας αξίζει.  

 

 

Μιμή Γαβριηλίδου  

elliniki-foitito-mania.blogspot.com

O άγνωστος ιαματικός πλούτος της Ελλάδας. Οι 90 Ιαματικές Πηγές

«Θα πάω για λουτρά στην Αιδηψό», ήταν μια από τις συνηθέστερες εκφράσεις πριν μερικές δεκαετίες, και συνήθως προέρχονταν από ηλικιωμένους ανθρώπους, με τους περισσότερους να έχουν συνδέσει τις ιαματικές πηγές με ασθένειες και την τρίτη ηλικία, για να δουν πλέον την εικόνα να ανατρέπεται.

Η ιδέα της χρήσης των θερμών ή κρύων πηγών, με την ελπίδα της θεραπείας ορισμένων ασθενειών, χρονολογείται από τους προϊστορικούς χρόνους, ενώ η ιστορία των ιαματικών πηγών έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια του 11ου π.Χ. αιώνα εμφανίστηκαν τα πρώτα Ασκληπιεία όπου οι ιερείς προσπαθούσαν να θεραπεύσουν τους ασθενείς τους με προηγμένες για την εποχή μεθόδους, με τα περισσότερα από αυτά τα ιερά ιατρεία να κατασκευάζονται κοντά σε πηγές και ποταμούς. «Η Αιδηψός στα αρχαία χρόνια, ήταν αυτοκρατορική πόλη των Ρωμαίων που έρχονταν και πραγματοποιούσαν συμπόσια, και ήταν τόπος ευεξίας», αποκαλύπτει ο υποψήφιος δήμαρχος Ισταίας-Αιδηψού, Γιάννης Κοτζιάς.

Μετά από 3.000 χρόνια, οι Έλληνες ανακαλύπτουν και πάλι την σημασία και την αξία της ιαματικής ιατρικής, όχι μόνο σε επίπεδο ευεξίας και αποκατάστασης, αλλά παράλληλα αποκαλύπτονται και τα σημαντικά οφέλη που μπορεί να προσφέρει στην ελληνική οικονομία και την ανάπτυξη του τουρισμού.

Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και Σύνδεσμος Δήμων Ιαματικών Πηγών Ελλάδας (ΣΔΙΠΕ), οι ηλικίες όσων ενδιαφέρονται για τις ιαματικές πηγές μειώνεται ενώ αυξάνεται παράλληλα το μορφωτικό επίπεδο.

«Στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερες από 750 ιαματικές πηγές, με τις 84 να είναι επίσημα αναγνωρισμένες από το κράτος ως ιαματικές», σημειώνει ο πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Ιαματικής Ιατρικής και δερματολόγος, Κωνσταντίνος Κουσκούκης μιλώντας στο Economistas.

Όπως επισημαίνει ο κ. Κουσκούκης, ο ιαματικός τουρισμός είναι ένας ταχύτατα αναπτυσσόμενος οικονομικός κλάδος που μπορεί να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ελληνική οικονομία, καθώς μπορεί να προσφέρει το πιο σημαντικό «όπλο» του οποιουδήποτε είδους τουρισμού. Τους επαναλαμβανόμενους τουρίστες.

«Μέχρι το 2025, ο ιαματικός τουρισμός πρόκειται να αποτελέσει τη δεύτερη μεγαλύτερη βιομηχανία στον κόσμο, μετά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη» σημειώνει ο πρόεδρος της Ακαδημίας Ιαματικής Ιατρικής και συμπληρώνει πως «Καθώς η ιαματική ιατρική απαιτεί θεραπείες 21 ημερών ανά εξάμηνο σε ασθενείς και σε υγιείς προληπτικά, εξασφαλίζει repeaters τουρίστες, χρηματοδοτούμενους από τα ιδιωτικά και ασφαλιστικά ταμεία των ευρωπαϊκών χωρών, και το μοντέλο της 12μηνης τουριστικής περιόδου εξασφαλίζει εντυπωσιακά οικονομικά οφέλη με την ανάπτυξη κέντρων ιαματικής ιατρικής, θαλασσοθεραπείας, ευεξίας σε όλη την ελληνική επικράτεια».

Οι ιογενείς επιδημίες και το τέλος της ιδέας του ελεύθερου ανθρώπου

Θανάσης Δρίτσας

Μπορεί η«χρυσή μέθοδος της Κίνας» να αποτελεί προάγγελο για το τι ακριβώς θα εφαρμοστεί σε μελλοντικές κρίσιμες καταστάσεις

Ο Θανάσης Δρίτσας εξηγεί με αφορμή τη διαχείριση του κορωνοϊού γιατί οι πανδημίες είναι μεγάλο τεστ ανθρωπιάς.

Όποιες δημόσιες απαγορεύσεις εισάγονται, υποτίθεται πάντα με σοβαρή δικαιολογία, συνήθως δεν αποσύρονται ποτέ μετά την αποκατάσταση του προβλήματος που τις γέννησε. Θυμάμαι ότι στα πλαίσια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 σε πολλούς μεγάλους δρόμους και λεωφόρους είχε απαγορευτεί η αριστερή στροφή σε κάθετους δρόμους. Αυτό ήταν ένα σχέδιο που (υποτίθεται ότι) θα προσέθετε μεγαλύτερη ασφάλεια όσον αφορά τον περιορισμό πιθανών τρομοκρατικών επιθέσεων. Οι Ολυμπιακοί αγώνες (2004) τελείωσαν δοξαστικά τότε, οι τρομοκρατικές επιθέσεις ευτυχώς δεν έγιναν, οι απαγορεύσεις της κίνησης αριστερά παρέμειναν όμως μέχρι σήμερα. Είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα συμβεί με τους περιορισμούς που θα επιβληθούν στην κοινωνία μας στα πλαίσια της τρέχουσας (αποκαλούμενης)  πανδημίας του κορωνοϊού (Covid-19).

Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση του ζητήματος της αποκαλούμενης πανδημίας Covid-19 εκφράστηκε από τον συγγραφέα-δημοσιογράφο Raul Zibechi με τίτλο «Ο ιός και η στρατιωτικοποίηση της κρίσης». Πρέπει να επιστρέψουμε στην εποχή του ναζισμού και του σταλινισμού, πριν από περίπου έναν αιώνα, για να βρούμε παραδείγματα τόσο εκτεταμένου ελέγχου του πληθυσμού όσο εκείνα που λαμβάνουν χώρα σήμερα στην Κίνα με την επιδημία του κορωνοϊού. Οι εικόνες της καθημερινής ζωής που μας φθάνουν από μεγάλες περιοχές της Κίνας, όχι μόνο από την πόλη του Ουχάν και την επαρχία Χουμπέι, όπου ζουν 60 εκατομμύρια άνθρωποι, δίνουν την εντύπωση ενός τεράστιου υπαίθριου στρατοπέδου συγκέντρωσης εξαιτίας της επιβολής καραντίνας για όλους τους κατοίκους. Ερημωμένες πόλεις από όπου διέρχεται μόνο το προσωπικό ασφαλείας και υγείας. Μετράται η θερμοκρασία για κάθε άτομο που εισέρχεται σε ένα σούπερ μάρκετ, στα εμπορικά κέντρα και τα οικιστικά συγκροτήματα. Εάν υπάρχουν μέλη μιας οικογένειας σε καραντίνα, μόνο ένας από αυτούς έχει το δικαίωμα να βγαίνει κάθε δύο ημέρες για να αγοράσει τρόφιμα. Σε ορισμένες πόλεις, όσοι δεν χρησιμοποιούν μάσκες μπορεί να καταλήξουν στη φυλακή. Συνιστάται η χρήση γαντιών μίας χρήσης και μολύβια για την πίεση των κουμπιών του ανελκυστήρα. Οι πόλεις της Κίνας μοιάζουν με πόλεις-φαντάσματα, μέχρι που, σχεδόν, δεν συναντάς ανθρώπους στο δρόμο στην πόλη Γουχάν. Η συνηθισμένη πρακτική στην ιστορία είναι να απομονώνονται οι μολυσμένοι άνθρωποι, ποτέ δεν έχουν απομονωθεί τόσα εκατομμύρια υγιείς άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο. Το Δελτίο 142 του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Πολιτικής Πρόβλεψης (LEAP) έκανε αυτήν την παρατήρηση: «Η Κίνα εξαπέλυσε ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης, πρωτόγνωρου μεγέθους, μετά από μόλις 40 θανάτους σε πληθυσμό ενός δισεκατομμυρίου και 200 χιλιάδων ανθρώπων, γνωρίζοντας ότι η γρίπη σκοτώνει 3.000 άτομα στη Γαλλία κάθε χρόνο». Το 2019, η γρίπη σκότωσε 40.000 ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιλαρά σκοτώνει 100.000 ανθρώπους το χρόνο παγκοσμίως και επηρεάζει μισό εκατομμύριο. Φαίνεται ότι αντιμετωπίζουμε ένα νέο κοινωνικό μοντέλο διαχείρισης των κρίσεων, το οποίο μπορεί να υπολογίζει στη συγκατάθεση της Δύσης. Η Ιταλία ακολούθησε αυτό το μονοπάτι απομονώνοντας δέκα περιοχές με 50.000 κατοίκους, όταν υπήρχαν μόνο μερικές δεκάδες άνθρωποι που είχαν πληγεί από τον ιό. Η Κίνα ασκεί έναν εξελιγμένο έλεγχο του πληθυσμού, από την βίντεο-παρακολούθηση με 400 εκατομμύρια κάμερες στους δρόμους μέχρι το σύστημα «σημείων κοινωνικής πίστης», με τα οποία ρυθμίζει τη συμπεριφορά των πολιτών. Ο έλεγχος τώρα πολλαπλασιάζεται, συμπεριλαμβανομένης της επί τόπου επιτήρησης με ταξιαρχίες των «εθελοντών» πολιτών σε κάθε γειτονιά.

Τι σας ζητάει το άτομο με άνοια όταν λέει «Θέλω να πάω στο σπίτι μου»

″Θέλω να πάω στο σπίτι μου”: ένα συχνό και, φαινομενικά σαφές αίτημα των ανθρώπων με άνοια που, δικαίως, αφήνει τους φροντιστές τους πληγωμένους και ανήμπορους να αντιδράσουν. Πώς να καθησυχάσεις έναν άνθρωπο που δεν αναγνωρίζει το ίδιο του το σπίτι; Η απάντηση βρίσκεται σε όλα αυτά που το αγαπημένο σας πρόσωπο θέλει να σας πει, αλλά δεν μπορεί.

Τι σημαίνει η φράση ”Θέλω να πάω στο σπίτι μου”;

Όταν ένας άνθρωπος με άνοια ζητά επίμονα να πάει στο σπίτι του, αυτό που στην πραγματικότητα σας λέει είναι ότι, για κάποιο λόγο, τη δεδομένη στιγμή αισθάνεται άβολα. Δεν είναι σε θέση να σας περιγράψει τι ακριβώς φταίει, όμως υπάρχει μία πραγματική και απόλυτα λογική αιτία που του δημιουργεί μία δυσάρεστη αίσθηση. Η φράση ″Θέλω να πάω στο σπίτι μου” μπορεί να σημαίνει:

· ″Πεινάω” ή ″Διψάω”

· ″Θέλω να πάω στην τουαλέτα”

· ″Ζεσταίνομαι” ή ”Κρυώνω”

· ″Νυστάζω”

· ″Πονάω”

· ″Κουράστηκα”

· ″Με ενοχλεί ο θόρυβος / ο πολύς κόσμος”

· ″Βαριέμαι”

· ″Φοβάμαι”, ”Ντρέπομαι”, ”Είμαι στενοχωρημένος / θυμωμένος”

· ″Χρειάζομαι μια αγκαλιά”