Καλοτυχία, κακοτυχία, ποιός ξέρει;

Μια μέρα το μοναδικό άλογο ενός φτωχού αγρότη δραπέτευσε από το λιβάδι και έφυγε μακρυά. Όταν το άκουσαν οι υπόλοιποι χωρικοί συνειδητοποίησαν την σοβαρότητα της κατάστασης και σκέφτηκαν πόσο δύσκολο θα ήταν τώρα για τον φτωχό χωρικό να καλλιεργήσει την Γη του. Φυσικά αν δε μπορούσε να καλλιεργήσει την Γη του, δε θα μπορούσε να θρέψει την οικογένεια του. Τον βοήθησαν να ψάξει για το άλογο κι όταν τελικά δε μπόρεσαν να το βρούν πουθενά, απλά εξέφρασαν την λύπη τους για αυτό που είχε συμβεί. «Τι κακοτυχία!»…είπαν στον αγρότη. Ο αγρότης απλά απάντησε: Κακοτυχία, καλοτυχία,ποιός ξέρει;» Μετά από μερικές μέρες το άλογο επέστρεψε. Οι χωρικοί με έκπληξη αλλά και με χαρά διαπίστωσαν πως το άλογο είχε φέρει μαζί του και άλλα άλογα που ήταν νέα και ικανά. « Τι καλη τύχη» είπαν οι χωρικοί. « Μπορείς να τα δαμάσεις κι έπειτα να τα πουλήσεις και να βγάλεις κάποια χρήματα». Ο αγρότης απλά απάντησε «Καλοτυχία, κακοτυχία, ποιός ξέρει;». Παρόλα αυτά, ο αγρότης έκανε αυτό που του πρότειναν. Αυτός και ο γιός του άρχιζαν να τα δαμάζουν και να τα εκπαιδεύουν. Η διαδικασία ήταν δύσκολη. Κάποια μέρα, ο γιός του αγρότη, καθώς εκπαίδευε ένα από τα άλογα, έπεσε απότομα και έσπασε το πόδι του. Η οικογένεια ήταν φτωχή και έπρεπε τώρα να διαθέσει πολλά χρήματα για ιατρική περίθαλψη. Τα νέα γρήγορα εξαπλώθηκαν στο χωριό. Η οικογένεια σίγουρα είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Και πάλι οι χωρικοί μαζεύτηκαν για να εκφράσουν τη λύπη τους στον αγρότη. «Φοβερή κακοτυχία», του είπαν. Ο αγρότης για μια ακόμη φορά ανασήκωσε τους ώμους τους και είπε «κακοτυχία,καλοτυχία, ποιός ξέρει;». Ο καιρός πέρασε και έγινε πόλεμος…. Στρατιωτικοί ηρθαν στο χωριό για να κατατάξουν όλα τα νέα αγόρια. Ο γιός του χωρικού, μη έχοντας αναρρώσει ακόμα και όντας ανίκανος να περπατήσει, απέφυγε τη στράτευση. Οι χωρικοί είπαν στο άγροτη «οι γιοί μας πήγαν να πολεμήσουν. Θα μπορούσαν να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν βαριά. Ο δικός σου γιός το απέφυγε. Τι καλή τύχη!». Ο αγρότης τους εξήγησε ότι για αυτόν καλοτυχία και κακοτυχία είναι ερμηνείες που αποδίδουμε σε αυτά που μας συμβαίνουν στη ζωή. Οι νόμοι της φύσης δεν έχουν την πρόθεση να δημιουργήσουν καλή ή κακή τύχη για μας.Δεν έχει σημασία τόσο το τι συμβαίνει αλλά πως το ερμηνεύουμε. Για αυτό όταν μου εκδηλώνετε την χαρά σας ή την λύπη σας…σας απαντώ «Καλοτυχία,κακοτυχία,ποιός ξέρει;»

Το ραγισμένο δοχείο: Ένας κινέζικος μύθος με πολύ σημαντικό νόημα

Ένας κινέζικος μύθος που μας υπενθυμίζει ότι κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι έχουμε αδυναμίες αλλά και δυνατότητες, αρκεί να τις εκμεταλλευτούμε σωστά.

Διαβάστε τον:

Μια γριά γυναίκα, Κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε μισοάδειο.

Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο, που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε, ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.

Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.

-Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!

-Μα γιατί; ρώτησε η γριά.

-Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;

-Ε, να!

-Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα κι εσύ!

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος το μυθιστόρημα του Κώστα Στοφόρου «Στα ίχνη του Ομήρου- περιπέτεια στη Χίο»

 

 

Μια παράξενη ιστορία ξετυλίγεται από το Βουκουρέστι στη Χίο και από εκεί στο βροχερό Λονδίνο.

Τι κρύβεται πίσω από τον μυστηριώδη θάνατο του ανθρώπου που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική Β;

Η παρέα των παιδιών που ανακάλυψε τον Κώδικα της Λέρου και την Πέμπτη πόλη των Δωριέων ταξιδεύει στη Βολισσό της Χίου, αποφασισμένη να αποφύγει τα  …μπλεξίματα, όμως δύσκολα θα τα καταφέρει, ειδικά όταν στο νησί εμφανίζεται ο αστυνόμος Παπαγεωργίου με την οικογένειά του.

Ποιος πιστεύει στις συμπτώσεις;

Πάντως όχι ο Ιάσονας, ο νεότερος Έλληνας ντετέκτιβ, που ακονίζει τη σκέψη του μασώντας μαστίχα Χίου. Ούτε η Αντιγόνη που λατρεύει την ιστορία και τα μυστήρια.

Το ανέμελο καλοκαίρι στο πανέμορφο νησί του Αιγαίου, θα κινδυνέψει να μετατραπεί σε εφιάλτη, ωστόσο στο βάθος κρύβεται μια πολύ σημαντική ανακάλυψη.

Θα τα καταφέρουν αυτή τη φορά τα παιδιά;

Μέσα από την περιπέτεια και το μυστήριο ανακαλύπτουμε την ξεχωριστή ιστορία και τις παραδόσεις της Χίου.

Μύθοι και εικασίες για την πανσέληνο!

Από  Orestis

Τ’ Αυγουστιάτικο φεγγάρι, χιλιοτραγουδισμένο, μαγευτικό, ερωτικό, γεμίζει με φως την ωραιότερη νύχτα του χρόνου, την Πανσέληνο του Αυγούστου. Λένε, ότι τα φεγγάρια ήταν δώδεκα, ένα για κάθε μήνα. Μετά οι θεοί αποφάσισαν, να χαρίσουν στους ανθρώπους ακόμη ένα. Το δέκατο τρίτο φεγγάρι, προσφορά, σ’ αυτούς, που ζουν έρωτες ανεκπλήρωτους…. 

Θυσία στον έρωτα, στα πάθη και στα παθήματα. Προσφορά, στους μοναχικούς, στους μόνους, στους απανταχού ερωτευμένους. Αυγουστιάτικο φεγγάρι, πύρινο, έτσι όπως αντικαθρεφτίζεται στις θάλασσές μας. Ανάκλαση φωτιάς, ποιητικά λόγια, πολλά αβάσταχτα, συναισθήματα…

Αφεθείτε, λοιπόν, σήμερα για λίγες ώρες στη μαγεία αυτής της μοναδικής νύχτας, που συγχωρεί όλες τις αμαρτίες. Πάρτε από το χέρι αυτήν ή αυτόν που αγαπάτε, σεργιανίστε κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι και λουστείτε με το φως του. Ξεχάστε τα προβλήματα και την καθημερινότητα και γευτείτε…

 

Supernatural Ιστορία: Κιβωτός της Διαθήκης

Από Orestis

Ιστορία 

Η Κιβωτός της Διαθήκης πιστεύεται ότι είναι ένα από τα χαμένα όπλα του Παραδείσου. Η Κιβωτός λεγόταν ότι είχε τις αρχικές πέτρινες πλάκες που έφεραν τις δέκα Εντολές στη Γη.

Η Κιβωτός της Διαθήκης στη Μυθολογία

Η κιβωτός της διαθήκης  περιγράφεται στη Παλαιά Διαθήκη ως ένα ιερό κιβώτιο, μέσα στο οποίο φυλάσσονταν οι πέτρινες πλάκες όπου ήταν γραμμένες οι Δέκα Εντολές που είχε παραδώσει ο Θεός, για δεύτερη φορά, στον Μωυσή, και άλλα ιερά αντικείμενα των Ισραηλιτών. Η κιβωτός αυτή —που δεν πρέπει να συγχέεται με την κιβωτό του Νώε— κατασκευάσθηκε με εντολή του Θεού, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που έθεσε στον Μωυσή σε όραμα στο όρος Σινά. Φυλασσόταν αρχικά μέσα στην «Σκηνή του Μαρτυρίου» ή «σκηνή της συνάντησης» κατά την περιπλάνηση στην έρημο του Σινά και αργότερα μέσα στο εσώτατο δωμάτιο του Ιουδαϊκού Ναού στην Ιερουσαλήμ, όπου κατέληξαν.

Η ύπαρξη της κιβωτού της διαθήκης υποδήλωνε ότι ο Θεός ήταν ανάμεσα στον λαό του Ισραήλ και επικοινωνούσε μαζί τους, παρέχοντας συγκεκριμένες κατευθύνσεις όταν ήταν απαραίτητο. Ο ραβίνος Ρασί και κάποιοι μιδρασίμ υποστηρίζουν ότι υπήρχαν δύο κιβωτοί της διαθήκης: μία προσωρινή που είχε κατασκευάσει ο Μωυσής και μία μεταγενέστερη που είχε φτιάξει ο εργοδηγός της κατασκευής της κιβωτού, ο Βεσελεήλ (Βεσαλεήλ).

Greek Mythos – Πήγασος: Ο υπέροχος μύθος του φτερωτού αλόγου γιου του Ποσειδώνα το χρυσό χαλινάρι & η εξόντωση της χίμαιρας

Ο Πήγασος ήταν το ιερό φτερωτό άλογο των Ελλήνων και της Ελληνικής Μυθολογίας, ένα μοναδικό και καθαρά Ελληνοπρεπές σύμβολο, για το οποίο υπάρχουν διάφορες παραδόσεις.

O ΙΠΠOΣ μυθοποιήθηκε νωρίς, κι αυτό όχι μόνον χάρη στα φυσικά του χαρίσματα, αλλά και στην ανεκτίμητη πρακτική προσφορά του στον άνθρωπο…!

Xάρη στον ίππο έγιναν κατορθωτές οι μεγάλες μετακινήσεις λαών από τη Mέση ανατολή, τη νότια Pωσία και τον Kαύκασο στον Ελλαδικό χώρο και τη Δ. Eυρώπη, κατά την τρίτη χιλιετία.

Mέσα σε άμαξες που τις έσερναν άλογα, ή καβάλα σ’ αυτά, κατόρθωναν οι μετανάστες να διανύουν τεράστιες αποστάσεις. αλλά και στις πολεμικές επιχειρήσεις ο ρόλος του ίππου υπήρξε αποφασιστικός: ακόμα και οι πιο εμπειροπόλεμοι λαοί αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά εισβολείς που πολεμούσαν έφιπποι ή πάνω σε ιππήλατα άρματα.

Θρύλοι και Μύθοι: Βρικόλακες εναντίον Ελλήνων. Πώς οι πρόγονοί μας εξολόθρευαν τα δαιμονικά όντα…

Σκελετοί 800 ετών βρέθηκαν πρόσφατα στη Σωζόπολη στη Βουλγαρία. Ήταν τρυπημένοι στο στέρνο από σιδερένιες ράβδους …

Από  Orestis

Ο βρικόλακας ή βαμπίρ είναι μια δαιμονική οντότητα της νύχτας που τρέφεται από το αίμα, τον φόβο και την ενέργεια των ανθρώπων. Ο βρικόλακας δεν είναι ούτε ζωντανός ούτε νεκρός, αλλά ακροβατεί σε μια λανθάνουσα μορφή ύπαρξης, ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Σύμφωνα με τη λαϊκή δεισιδαιμονία, οι βρικόλακες είναι αμαρτωλοί ή καταραμένοι άνθρωποι που συνήθως έχουν βρει βίαιο θάνατο, αλλά χάρη σε κάποια δαιμονική δύναμη σηκώνονται τις νύχτες από τους τάφους τους διψώντας για ανθρώπινο αίμα.

Ο μύθος των βρικολάκων χάνεται στα βάθη των χρόνων, εκεί όπου η ιστορική πραγματικότητα συσκοτίζεται από θρύλους και δοξασίες. Είναι πάντως σίγουρο ότι στους λαούς όλου του κόσμου και σε όλες τις εποχές, παρατηρούμε έναν παράξενο φόβο για τους νεκρούς προγόνους, τον φόβο ότι αυτοί μπορούσαν να βλάψουν τους ζωντανούς. Οι αρχαίοι Έλληνες σε πολλές περιπτώσεις έδεναν τα σώματα των νεκρών πολεμιστών και  λύγιζαν τις αιχμές των όπλων τους υπό τον φόβο μιας πιθανής νεκρανάστασης. Ο Μεσαίωνας υπήρξε η «χρυσή εποχή» των βρικολάκων, κυρίως λόγω της εμφάνισης αιμοσταγών φεουδαρχών όπως ο Βλάντ Τσέπες, ο γνωστός «Δράκουλας». Στην εξάπλωση του πανάρχαιου αυτού μύθου φαίνεται πως συμμετείχε, έστω ακούσια, η χριστιανική θρησκεία. Μέχρι το Σχίσμα του 1054 η Εκκλησία δεν είχε καταλήξει σε μια συγκεκριμένη στάση για το ζήτημα αυτό. Τελικά και τα δύο δόγματα υποστήριξαν ότι ο βρικόλακας αποτελεί όργανο του Σατανά και μπορεί να καταπολεμηθεί με τα σύμβολα της Πίστης, τον Αγιασμό, το Αντίδωρο και τον Εσταυρωμένο.

Ατλαντίδα: Μύθος ή πραγματικότητα;

Από  Orestis

Ήταν η Σαντορίνη η χαμένη Ατλαντίδα; – Η αφήγηση του Πλάτωνα – Οι αρχαίοι συγγραφείς για την Ατλαντίδα – Από την ανακάλυψη της Αμερικής ως τις μέρες μας.

Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια όλων των εποχών έχει την αφετηρία του σε μια διήγηση του μεγάλου αρχαίου φιλοσόφου Πλάτωνα (428 π.Χ.-347 π.Χ.). Στους διαλόγους του «Τίμαιος» και «Κριτίας», οι τίτλοι των οποίων προέρχονται από τα ονόματα των πρωταγωνιστών τους, γίνεται λόγος για την ιστορία της Ατλαντίδας (περ. 360 π.Χ.).

Για λόγους που δεν ξέρουμε ο Πλάτωνας δεν ολοκλήρωσε τον «Κριτία», ενώ ο μελετητής Benjamin Jowett και άλλοι υποστηρίζουν ότι ο μεγάλος αρχαίος φιλόσοφος σκόπευε να γράψει κι έναν ακόμα διάλογο με τίτλο «Ερμοκράτης». Στις συζητήσεις που καταγράφονται στους δύο αυτούς διαλόγους  συμμετέχουν ο Σωκράτης και ο φιλόσοφος Τίμαιος και οι πολιτικοί Κριτίας κι Ερμοκράτης.

Ο μόνος που αναφέρεται όμως στην Ατλαντίδα, είναι ο Κριτίας. Λέει ότι, όταν ήταν μικρό παιδί, άκουσε από τον παππού του την ιστορία της Ατλαντίδας, ο οποίος με τη σειρά του την είχε ακούσει από τον Σόλωνα (640 π.Χ.-558 π.Χ.). Ο Σόλωνας την είχε μάθει από έναν γέρο Αιγύπτιο ιερέα, όταν είχε ταξιδέψει στην Αίγυπτο. Χρονικά η ιστορία τοποθετείται γύρω στο 9.600 π.Χ.

Οι διαφορές μεταξύ παραμυθιών, θρύλων, μύθων και μυθολογίας

από Κωνσταντίνος Σαπαρδάνης

Οι διαφορές μεταξύ παραμυθιών, θρύλων, μύθων και μυθολογίας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαπαρδάνης

Στην καθομιλουμένη χρησιμοποιούμε τους όρους μύθοι, παραμύθια, θρύλοι ακόμα και παραδόσεις σχεδόν ως συνώνυμους. Αξίζει όμως να παρατηρήσουμε πώς διαφέρουν μεταξύ τους οι γνωστές ιστορίες που μας αφηγούνται από παιδιά, για να τις γνωρίσουμε καλύτερα.

Παραμύθια

Παραμύθια είναι εκείνες οι ιστορίες που λέμε συνήθως σε παιδιά πριν κοιμηθούν. Περιλαμβάνουν πλάσματα της φαντασίας και περιπετειώδεις αφηγήσεις, πιο συχνά δημιουργημένες με το συνειδητό σκοπό να διασκεδάσουν παιδιά. Η πεντάμορφη και το τέρας, Ο Τζακ και η φασολιά, Τα τρία μικρά γουρουνάκια είναι τέτοια παραμύθια. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και πιο σύγχρονες αφηγήσεις, όπως πολλές ταινίες της Disney σαν το Ψάχνοντας τον Νέμο, Η μικρή νεράιδα και πολλές άλλες. Να σημειωθεί ότι οι ιστορίες των αδερφών Γκριμ ανήκουν επίσης στην κατηγορία των παραμυθιών, αλλά μόνο στη σημερινή τους μορφή απευθύνονται σε παιδιά, καθότι όταν γράφτηκαν ήταν πολύ πιο σκοτεινές και αιματοκυλισμένες (περισσότερα για το θέμα εδώ). Ιστορίες με ξωτικά, δράκους, νεράιδες, μάγισσες και καλικάντζαρους ανήκουν κι αυτές σε αυτή την κατηγορία.

Χίλιες και μία ιστορίες: Θρύλοι για την Άλωση της Πόλης

Χίλιες και μία ιστορίες: Θρύλοι για την Άλωση της Πόλης

Οι Ρωμιοί δεν θεώρησαν ποτέ οριστικό το γεγονός της Άλωσης της Πόλης από τα «αγαρηνά σκυλιά». Γι’ αυτό αμέσως σχεδόν μετά την πτώση της Βασιλεύουσας άρχισαν να δημιουργούνται θρύλοι και παραδόσεις που συντηρούσαν την ελπίδα του Γένους, όχι μόνο για την ανάκτηση τη Κωνσταντινούπολης αλλά όλης της παλιάς Αυτοκρατορίας από τον Τουρκικό ζυγό. Παραθέτουμε εδώ μερικούς.

Τα δισκοπότηρα της Αγίας Σοφίας

Την ώρα που ακούονται έξω από την Αγία Σοφία φωνές «οι Τούρκοι! – οι Τούρκοι!», ο πρωτόπαπας βγαίνει από την στοά της εξομολογήσεως. Αποβραδίς κοινώνησε τον Αυτοκράτορα κι ως το πρωί εξομολογούσε. Όπως βγήκε ψηλός, ηλιοκαμένος, μ’ άσπρα γένια και φρύδια παχιά, νόμιζες πως ένας άγιος ξεκόλλησε από τον τοίχο. Και για μια στιγμή, όταν είδε το πλήθος γονατιστό να τρέμει, κιτρίνισε σαν το φλουρί, σαν να τον κτύπησε βόλι. Κοντοστάθηκε, σφόγγισε τα δάκρυα και προχώρησε στην εκκλησία. Ο ναός, ο άμβωνας, ο σωλέας και τα περιστύλια ήταν γεμάτα κόσμο. Τα φώτα, οι πολυέλαιοι, οι κανδήλες ήταν αναμμένα…