Το γέρικο δέντρο

Μια φορά κι ένα καιρό στον καταπράσινο κάμπο ζούσε ένα μεγάλο, γέρικο δέντρο που έστεκε  εκεί  πολλά,  πολλά  χρόνια.

Ήταν το πιο μεγάλο και σοφό δέντρο στο δάσος.

Οι μέρες διαδέχονταν τις νύχτες και οι χειμώνες τα καλοκαίρια  κι όμως αυτό στεκόταν στην μέση του κάμπου αλύγιστο να παρατηρεί  με σοφία, τις αλλαγές στην φύση.

Είδε εκατοντάδες φορές τα φύλλα από τα κλαδιά του να πέφτουν κι άλλες τόσες να ξαναγεμίζουν.

Στις κουφάλες του κορμού του έβρισκαν καταφύγιο μικρά ζωάκια του δάσους.

Πολλές φορές ένιωσε χαρούμενο φιλοξενώντας  πουλιά ταξιδιάρικα που ερχόταν να γεννήσουν τα μωρά τους, στις φωλιές   που ήταν  περίτεχνα σκαλωμένες  στα κλαδιά του.

Όταν ο ήλιος έδυε, έπεφταν πάνω του τα  πιο υπέροχα χρώματα του κόκκινου, του πορτοκαλί και του μωβ.

Η μέρα που χάραζε, καλημέριζε σαν πανέμορφη κόρη το μεγάλο δέντρο κι έδινε το σινιάλο στα μικρά  ζωάκια, τα έντομα  και τα πουλιά να ξεκινήσουν το παιχνίδι τους.

Το μεγάλο δέντρο είχε δει και είχε ζήσει όλα τα απίθανα και τα όμορφα της μητέρας φύσης.

Έστεκε εκεί γέρικο και σοφό, ενώ τα  αλλά γύρω του ήταν όμορφα, λυγερά και πιο πράσινα .

Ναι δεν είχε φύλλα πια, μήτε καρπούς, ήταν ένα ξερακιανό δέντρο, που το  κορόιδευαν τα αλλά  τα πιο νέα, με τα γεμάτα κλαδιά από φύλλα και άνθη.

Τα δέντρα καμάρωναν για τον εαυτό τους και κανένα δεν καταδέχονταν να του μιλήσει.

Το σοφό δέντρο όμως  είχε μεγάλη αποδοχή για την συμπεριφορά των υπολοίπων.

Είχε μεγάλη αγάπη και κατανόηση για την αλαζονική τους στάση. Τα δικαιολογούσε για την έπαρση της νιότης τους .

Ήταν όμως πολύ λυπημένο και μοναχό. Διαμαντένια δάκρυα κυλούσαν από τους ρόζους του  ρυτιδιασμένου του κορμού .

Έβλεπε τα γυμνά ξερά κλαδιά του και καταλάβαινε τα υπόλοιπα  που δεν του μιλούσαν .

Ποιος θα μιλούσε άλλωστε σε ένα γέρικο, άσχημο, ξερακιανό  δέντρο ;

Το δέντρο όμως είχε μεγάλη καρδιά που οι χτύποι της ακουγόταν ως  τα πέρατα του κάμπου .

Μια μέρα  καταμεσής του καλοκαιριού,  φωνές ανθρώπων και οχλαγωγία μεγάλη,  διέλυσε  το τραγούδι  από το θρόισμα των φύλλων.

Τα τζιτζίκια τρόμαξαν και πηδούσαν από εδώ κι από εκεί από τον φόβο τους.

Σηκώθηκε μεγάλος σαματάς από τα έντομα και τα μικρά ζωάκια του δάσους που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τους εισβολείς.

Ήταν η εποχή που έκοβαν ξύλα οι άνθρωποι για να ζεστάνουν τα σπίτια τους τον χειμώνα .

 Ο αρχηγός τους ένας ψηλός, χοντρός,  κοκκινομάγουλος  ξυλοκόπος, έδινε διαταγές  στους υπολοίπους  για να αρχίσουν τον  πελεκισμό.

-Σταματήστε φώναξε το γέρικο δέντρο.

Αφήστε τα αλλά να ζήσουν, είναι πολύ νέα ακόμη και δεν έχουν δει τίποτα.

Ούτε χειμώνες, ούτε  καλοκαιριά, μήτε γέννες πουλιών, μήτε καρπούς  θα προλαβουν να δώσουν  για να ταΐσετε απ’ αυτα τις φαμίλιες σας.

Κόψτε έμενα που είμαι γέρικο και  παλιό  και έχω δει τόσα.

Πελεκίστε έμενα, ο κορμός μου θα φτάσει για όλους  σας. Είπε το γέρικο δέντρο με αυτοθυσία.

Η μεγάλη του καρδιά  ακουγόταν τώρα τόσο δυνατά που συγκίνησε  τον ξυλοκόπο .

Είχε δίκιο το μεγάλο δέντρο, είχαν να πάρουν τόσα  πολλά άλλα … την σκιά τους να ξαποστάσουν από τον ήλιο, τους καρπούς  τους, οι μεγάλες ρίζες τους  κρατούσαν το νερό του χειμάρρου, που όταν έβρεχε  φούσκωνε  και κινδύνευαν  τα σπίτια τους .

Τους φώναξε  λοιπόν να φύγουν  προβληματισμένος,  γιατί ένα κακό όπως η κοπή των δέντρων,  θα έφερνε μύρια άλλα.

Τα δέντρα κατάλαβαν τότε,  πόσο πολύ τα αγαπούσε και τα προστάτευε  το γερικο δενρο απο παντα.

Κατάλαβαν  την αυτοθυσία του μεγάλου για να τα σώσει .

Τότε άπλωσαν  τα κλαδιά τους  με ευγνωμοσύνη   πάνω του, σε ένα αγκάλιασμα  αγάπης.

Το γέρικο σοφό δέντρο δεν θα ήταν ποτέ μόνο ξανά, ήταν πια  αγαπημένο και τιμημένο.

Τότε έγινε το αναπάντεχο,  η αγάπη που ενιωσε, μοίρασε την νιότη των φύλλων και των καρπών  στα ξερακιανά του κλαδιά .

Η ομορφιά του δέντρου ήταν απαράμιλλη . Δεν υπήρχε όμοιο του γιατί του είχαν δοθεί όλα… ομορφιά , σοφία, εμπειρία, αγάπη .

Από τότε και για πάντα του δόθηκε η χάρις  να προσφέρει  σκιά  και τους υπέροχους  νόστιμους καρπούς  του, στους  διαβατες   που σταματάνε να ξαποστάσουν  κοντά του.

Έτσι το γέρικο δέντρο είναι καταπράσινο  όλες τις εποχές του χρόνου, προσφέροντας τα αγαθά και την ομορφιά του στο δάσος και στους οδοιπόρους.

Συμβολισμοί:

Το παραμύθι και οι συμβολισμοί  του εστιάζουν στην εσωτερική  ομορφιά, σοφία και αγάπη .

Η αγάπη και η αποδοχή  είναι  δυνάμεις   που  μπορούν  να μετατρέψουν τον φόβο σε δύναμη.

Η εξωτερική εικόνα  είναι πρόσκαιρη  και  δεν έχει την δύναμη της εσωτερικής  σοφίας,  αγάπης  και αυτογνωσίας.

Για να αποκτήσουμε όμως την σοφία, την αυτογνωσία  και της αυθεντικότητα, πρέπει να περάσουμε πρώτα από εμπειρίες  πολλές,  για να αποκτήσουμε  την γνώση που χρειάζεται.

Δίδαγμα  ιστορίας:

Ας δώσουμε περισσότερη αγάπη και προσοχή στην τρίτη ηλικία που μας έχει ανάγκη.

Κι ας διδαχτούμε λίγο περισσότερο φέτος  από την σοφία και την εμπειρία τους.

Η ζωή είναι πολύτιμη και η αγάπη μας  μπορεί να ενδυναμώσει τον άνθρωπο που είναι δυο χρόνων αλλά και τον άνθρωπο που είναι εκατόν  δύο.

Ας είμαστε όλοι ενωμένοι και αγαπημένοι γιατί κανένας φόβος και καμιά απειλή δεν μπορεί να υπάρξει στην ενότητα και στην αγαπη .

Υ.Γ

Τελειώνοντας την ιστορία μου θα ήθελα να πω ότι συνδύασα μια ιστορία μέσα από έναν πινάκα ζωγραφικής, που αυτοδίδαχτα με βοήθησε να εκφράσω, όλα όσα είχα μέσα μου.

Κάθε φόρα που ζωγραφίζω, δημιουργώ μια ιστορία που παίρνει ζωή με τα χρώματα στον καμβά, όπως ένα παραμύθι .

Το δικό μου παραμύθι που το μοιράζομαι μαζί σας .

Κάθε χρωματισμός και κάθε σχήμα που σχεδιάζεται στον καμβά έχει συμβολικό χαρακτήρα .

Δεν αντιγράφω και δεν προσπαθώ να μιμηθώ κανένα σχήμα και καμιά γραμμή από την φύση .

Είναι ζωγραφισμένο πάντα μέσα από έμπνευση της στιγμής, αίσθηση και φαντασία .

Ευχαριστώ όλους εσάς που με διαβάζετε και με τιμάτε με την παρουσία σας.

ΖΩΗ