Από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που κλείνουμε τα μάτια μας το περιβάλλον μας περνάει υποσυνείδητες και συνειδητές (ασυνείδητες) πεποιθήσεις για τις σχέσεις που αργότερα θα κάνουμε στην ζωή μας.
Για το πώς θα πρέπει να είναι η σχέση ή ο γάμος μας!
Μια πεποίθηση που συναντάμε πολύ συχνά είναι ότι το άλλο μας μισό είναι κάπου έξω και μας περιμένει για να ολοκληρώσουμε ο ένας τον άλλο.
Αυτή η ολοκλήρωση που για τον καθένα είναι σχετική, βασίζεται καθαρά στην εικόνα των γονιών του.
Το παιδί είναι ο αυστηρότερος κριτής, έτσι στην μια περίπτωση αντιγράφει ακριβώς την σχέση των γονιών του και την αναπαράγει με τον σύντροφο του ή επιμένει να την αντιγράψει. Στην αντίθετη περίπτωση την κρίνει ως λάθος οπότε πιστεύει ως ενήλικας ότι θα επιδιορθώσει το λάθος και προσπαθεί να πράξει το τελείως αντίθετο.
Αν παρατηρήσουμε όμως την συμπεριφορά του στην ουσία αναπαράγει την ίδια συμπεριφορά με πράξεις και σκέψεις, νιώθει δε τα ίδια συναισθήματα και τα βιώνει με λίγο πιο εξελιγμένο τρόπο απο τους γονείς του.
Το τυφλό σημείο εξακολουθεί να είναι τυφλό γιατί όλη η προσοχή είναι στραμμένη έξω α) στους γονείς που δεν θα ήθελε να επαναλάβει τα λάθη τους β) στον σύντροφο που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του.
Έτσι αυτό που βιώνουμε κατ’ εξακολούθηση είναι η εμπειρία, η ζωή δηλαδή των γονιών μας και όχι η δική μας ζωή.
Βιώνουμε μια εμπειρία με σχέσεις που καθώς ψάχνουμε να βρούμε την ολοκλήρωση μέσω της αγάπης , βιώνουμε την ατέλεια και ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ.
ΑΓΑΠΗ δεν είναι ο χειρισμός, ο ανταγωνισμός, η άσκηση εξουσίας και ελέγχου,η ζήλεια, η υποψία και ο κατ΄ εξακολούθηση βασανισμός, η κακοποίηση (συναισθηματική , νοητική ή φυσική).
ΑΓΑΠΗ δεν είναι ο φόβος, η θλίψη, ο θυμός που εξαπολύω στον άλλο.
ΑΓΑΠΗ δεν είναι η κυριαρχία μου στον άλλο.
ΑΓΑΠΗ δεν είναι όμως ούτε το δράμα για να με λυπηθεί.
ΑΓΑΠΗ δεν είναι η εξάρτηση από τον άλλο και το βόλεμα του υπάρχω όπως υπάρχω μέσα στην σχέση .
Όταν βιώνουμε παρόμοιες εμπειρίες <ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗΣ> αγάπης είμαστε μισοί και δεν ζούμε, είμαστε φαντάσματα του ίδιου μας του εαυτού.Τότε βιώνουμε μία τοξική σχέση.
Χρειάζεται να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας για να τον ολοκληρώσουμε εμείς οι ίδιοι.
Όσο περιμένουμε να μας ολοκληρώσει ο άλλος, παραμένουμε μισοί, έτσι αυτό που θα έλκουμε σαν σύντροφο και σαν κοινή εμπειρία είναι μισά και μισές καταστάσεις δίχως αγάπη.
Οι στιγμές ανάμεσα σε ένα ζευγάρι είναι πολύτιμες και ιερές. Η ιερή αυτή ένωση συμβαίνει κάθε στιγμή που κοιτιούνται στα μάτια , που επικοινωνούν λεκτικά , που αγγίζονται με τα χέρια, επικοινωνούν και ερωτοτροπούν με την γλώσσα του σώματος και των αισθήσεων . Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ αυτή δημιουργεί την ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ μεταξύ τους. Απαραίτητη προϋπόθεση για την αυθεντική οικειότητα είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας από τον σύντροφο μας, ο σεβασμός προς την κουλτούρα και τις πεποιθήσεις του και η αληθινή εκδήλωση συναισθημάτων, σκέψεων και φυσικής ανταπόκρισης ολων των παραπάνω..
Όταν υποκρύπτω την αλήθεια μου είναι σαν να κλείνω το φως στον κοινό μας χώρο.
Στον χώρο αυτό τότε κινούνται άπλα δυο παρουσίες χωρίς ο ένας να βλέπει τον άλλο ποιος πραγματικά είναι .Στον χώρο αυτόν μπορεί να δημιουργηθούν και μικροτραυματισμοί γιατί στην προσπάθεια τους να βρει και να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλο μέσα στο σκοτάδι σκοντάφτουν στα έπιπλα .Τα έπιπλα είναι οι διαφορετικές πεποιθήσεις και προγραμματισμοί που πήρε ο καθένας από την οικογένεια του. Μοιραία λοιπόν η σχέση θα καταλήξει τραυματισμένη.
Όταν από κοινού αποφασίζουν να πατήσουν τον διακόπτη στον τoίχο , να ανάψουν το φως στον κοινό τους χώρο, να αντικρίσουν την παρουσία του εαυτού τους και του συντρόφου , τότε και μόνο τότε μπορούν αυθεντικά να συνδεθούν και να έχουν σχέση οικειότητας.
Αυτό που χαρακτηρίζει μια σχέση αυθεντικής οικειότητας είναι η εξέταση και η παρατήρηση του ίδιου μας του εαυτού, γιατί δεν είμαστε αυτό που σκεπτόμαστε ή νιώθουμε μόνο είμαστε και φυσική παρουσία μέσα στον κοινό χώρο μιας σχέσης .
Η εξέταση λοιπόν του πως σκέπτομαι , νιώθω και λειτουργώ και η επικοινωνία αυτών στον σύντροφο μας χωρίς απόκρυψη ενός μέρους αυτών δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αυθεντική οικειότητα.
Η συνειδητή απόφαση να ανοίξουμε το φως στον κοινό μας χώρο, είναι η αρχή της θεραπείας της σχέσης και η επούλωση των πληγών από το σκοτάδι που μάθαμε να ζούμε και να αντιλαμβανόμαστε την παρουσία του συντρόφου δίχως ποτέ να δούμε ποιος πραγματικά είναι, γιατί δεν έχουμε δει ποτέ τον εαυτό μας.
Ζωή
Ροή φωτός και αφύπνιση 