Το δελφίνι, ο καρχαρίας και ο κυπρίνος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό έξυπνο και περίεργο δελφινάκι.

Το μικρό δελφίνι έπαιζε χαρούμενο και ανέμελο μαζί με τους φίλους του στον ζεστό ασφαλή χώρο του κοπαδιού του.

Η περίεργα του όμως ήταν μεγάλη για τον άγνωστο μακρινό κόσμο πέρα από το κοπάδι του.

Ο άγνωστος κόσμος το καλούσε για να τον εξερευνήσει.

Ένιωθε όμως λίγο άβολα να εγκαταλείψει την οικογένεια και τους φίλους του γιατί μέχρι τώρα κανένα δελφίνι δεν αποκοβότανε από το υπόλοιπο κοπάδι.

Κολυμπούσαν όλα μαζί και το ένα προστάτευε το άλλο.

Χαρούμενα και παιχνιδιάρικα έπαιζαν όλα μαζί, πηδούσαν πελώρια κύματα δίχως να φοβούνται, όσο το κύμα ήταν μεγάλο τόσο μεγαλύτερη ήταν η πρόκληση για παιχνίδι.

Το μικρό δελφίνι όμως καθώς ήταν περίεργο, ακούγοντας τις ιστορίες των μεγάλων για τα τεραστία κύματα, τα πλοία και τους ταξιδιώτες που χαιρετούσαν, αλλά και τις ιστορίες για εκείνα τα τρομερά όντα τους καρχαρίες, ήθελε να ζήσει στην πραγματικότητα όλα αυτά, να τα δει, να τα γευτεί κι όχι μόνο να τα ακούει.
Είχε μεγάλη επιθυμία να εξερευνήσει τον θαλάσσιο κόσμο.

Έτσι μία μέρα εκεί που έπαιζαν όλα μαζί ανοίχτηκε πέρα από τα μακρινά όρια του κοπαδιού του.

Έφυγε μακριά κολυμπώντας χαρούμενο  προς  τον βαθύ, άγριο και απέραντο ωκεανό.

Στην αρχή η αίσθηση της ελευθερίας μακριά από το κοπάδι του έδινε ευδαιμονία.

Τα ταξιδιάρικα πλοία το προκαλούσαν να κολυμπά γρήγορα και να σχίζει τον αέρα σαν σφεντόνα με δεξιοτεχνικές πιρουέτες.

-Δείτε τι μπορώ να κάνω φώναζε χαρούμενο στους ταξιδιώτες που το κοίταζαν εκστασιασμένοι.

Μια σβούρα στον αέρα κι άλλη σβούρα ξανά και ξανά.

Την τρίτη ημέρα του ταξιδίου του καθώς προκαλούσε τα άλλα ψάρια με τις επιδεκτικές εκδηλώσεις του, θόλωσαν τα νερά από μια μαύρη απειλητική φιγούρα.

Το δελφίνι μας άφοβο όπως ήταν δεν έδωσε μεγάλη σημασία και πλησίασε παιχνιδιάρικα τον γκριζόμαυρο όγκο.
Ήταν ένας μεγάλος γκρίζος καρχαρίας.

-Τι γυρεύεις εδώ μόνο σου κι αποκομμένο από το υπόλοιπο κοπάδι σου;
Ρώτησε με βροντερή φωνή ο καρχαρίας.
-Θέλω να εξερευνήσω τον κόσμο.
Απάντησε το δελφίνι.
-Χο χο έλα μαζί μου και θα σου μάθω πώς να κυνηγάς, να βγαίνεις νικητής και να σε φοβούνται όλοι.
Του είπε ο καρχαρίας.

Έτσι το μικρό δελφίνι ακολούθησε το γκρίζο κύτος στα σκοτεινά βάθη του ωκεανού.

Στην αρχή ήταν ενθουσιασμένο με την δύναμη που επιδείκνυε ο καρχαρίας, όσο όμως τον παρατηρούσε, τόσο τρόμαζε με την μανία και την ανταγωνιστικότητα του απέναντι στα άλλα ψαράκια, γι αυτόν ήταν μόνο θύματα που θα χόρταιναν την πείνα του  και θα γέμιζαν το τεράστιο στομάχι του.

Δεν είχε έλεος για κανένα από τα θαλάσσια όντα ήταν ένας αιμοδιψής άγριος δολοφόνος.

Καθώς το μικρό δελφίνι μας μεγάλωνε μέρα με την ήμερα γινόταν όλο και πιο όμορφο , όλο και πιο ξεχωριστό.

Άρχισε να νιώθει όλο και πιο έντονα τον φθόνο του καρχαρία για την ντελικάτη φύση του.

Το δελφίνι μπορούσε να βγαίνει στην επιφάνεια του νερού, να παίζει και να χοροπηδά με τα κύματα, το αγαπούσαν όλα τα ψαράκια εν αντίθεση με τον καρχαρία που κολυμπούσε κάτω από το νερό και με μανία πίεζε τον εαυτό του να φτάσει τον στόχο του, τον φοβόντουσαν δε όλοι.

Έτσι η ζήλεια του κύτους ήταν μεγάλη, είχε βάλει στόχο τώρα να θανατώσει το όμορφο δελφίνι.

Τα δελφίνια όμως έχουν δυνατό ένστικτο και είναι συνδεδεμένα απόλυτα με τις αισθήσεις τους που τα προειδοποιεί πάντα για τον κίνδυνο.

Το μικρό μας δελφινάκι που τώρα πια είχε μεγαλώσει και είχε μεταμορφωθεί σε ένα υπέροχο και δυνατό δελφίνι, αποφάσισε να ανοιχτεί στον μακρύ ωκεανό, μακριά από τον εχθρό.

Ταξιδεύοντας για την επιστροφή στο κοπάδι του, συνάντησε ένα τσούρμο κυπρίνους.

Ήταν τόσο αστείοι αλήθεια, κολυμπούσαν μια από εδώ και μια από εκεί.

-Μα τι κάνουν αυτοί εδώ; Συλλογίστηκε.

Το πλησίασε ένας κυπρίνος μαγνητισμένος από την αγέρωχη δύναμη του δελφινιού.

-Τι κάνεις εδώ μόνο σου;
Ρώτησε ο κυπρίνος.
Πάω να βρω το κοπάδι μου, εσείς τι κάνετε και κολυμπάτε μια από εδώ και μια από εκεί;
Ρώτησε το δελφίνι.
Εμείς λέει ο κυπρίνος δεν ξέρουμε πότε και που να πάμε, είμαστε αναποφάσιστοι, πάμε όπου μας πάει το κύμα και ψάχνουμε την ασφάλεια, άλλα δεν την νιώθουμε ποτέ.
Δηλαδή είστε φοβητσιάρηδες, απαντά το δελφίνι.
Ναι λέει ο κυπρίνος αλλά μη το μαρτυρήσεις πουθενά, μόνο εμείς το ξέρουμε, πρέπει να πηγαίνουμε πάντα με το σύστημα, δηλαδή με το ρεύμα του νερού.
-Γιατί πρέπει;
Ρώτησε το δελφίνι.
-Γιατί έτσι πρέπει, δεν ξέρω να σου απαντήσω, είπε ο κυπρίνος.
Το δελφίνι μας λυπήθηκε πολύ τον κυπρίνο που δεν ήξερε τι σημαίνει ελευθερία να παίρνω αποφάσεις για τον εαυτό μου, χαρά να πετάς πάνω από τα αγριεμένα κύματα χωρίς να φοβασαι ή το δέος που νιώθεις όταν εξερευνάς τον κόσμο.

Τόσο μπορούσαν, τόσο έκαναν οι άβουλοι κυπρίνοι.

Τότε αντιλήφθηκε την ιδιαιτερότητα του και την διαφορετικότητα του, πως φάνταζε δίπλα στον κακομοίρη τον κυπρίνο που δεν ήξερε καλά, καλά γιατί ζούσε.

Τότε η καρδιά του δελφινιού χτύπησε δυνατά, ήταν ξεχωριστό και ιδιαίτερο το είδος του.

Η λαχταρά για το κοπάδι του ήταν πια μεγάλη.

Ξαφνικά άκουσε ένα ήχο, σε μια γλώσσα τόσο γνώριμη, ήταν το τραγούδι ενός δελφινιού λίγα μίλια παρακάτω.

Είχε αντιληφτεί την παρουσία του από μακριά και τραγουδούσε για να το φέρει κοντά του.

Το δελφίνι είχε βρει πια τον προορισμό του,  με μια ντελικάτη κίνηση αναδύθηκε στην επιφάνεια, έκανε ένα τριπλό σάλτο στον αέρα και ξεκίνησε να εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος με το δελφίνι που το περίμενε.

Ήταν ευτυχισμένο, κι ασφαλές, είχε βρει το όμοιο του.

 

Υ.Γ
Τα δελφίνια έχουν μεγάλη αντίληψη, δεν φοβούνται τις αλλαγές , αντιδρούν με έξυπνη στρατηγική, θεωρούνται διασπαστές του συστήματος, οραματιστές νέων ιδεών και τεχνικών.
Τα δελφίνια σαν καλοί κυβερνήτες στα κύματα έντασης και αλλαγής επικρατούν δεξιοτεχνικά στον υδάτινο κόσμο.
Οι καρχαρίες λειτουργούν με το βασικό ένστικτο της πείνας, φοβούνται την αλλαγή της δομής του συστήματος που επιβάλουν, είναι μανιακά ανταγωνιστικοί με τον στόχο γι αυτό δεν έχουν ευρεία όραση των αλλαγών που συμβαίνουν δίπλα τους.
Οι κυπρίνοι είναι άβουλοι χωρίς προσανατολισμό, εγκλωβισμένοι στην ανικανότητα και την αναποτελεσματικότητα που τους καταδικάζουν οι άσπλαχνες περιστροφές ενός ωκεανού αλλαγής που δεν αφήνει τίποτα όρθιο.

 

Δίδαγμα :

Η εμπειρία μας είναι ο δάσκαλος .
Μέσα από αυτήν μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου, την δύναμη σου και τα μοναδικά χαρίσματα που μας έδωσε ο θεός.
Όλα και όλοι είναι κατάλληλοι στην εμπειρία που έχουμε επιλέξει, ακόμη και οι κακοί είναι μέρος του θεϊκού σχεδίου για την ενδυνάμωση μας.
Ο φόβος είναι το αντίθετο της αγάπης, εγκλωβίζει , περιορίζει και παγώνει την θέληση μας για ζωή.

 

Ερώτηση στον εαυτό μας:

Βαση της συνειδητότητας που έχουμε, που επιλέγουμε να είμαστε, στα δελφίνια, στους καρχαρίες ή στους κυπρίνους;

 

(Αφιερωμένο εξαιρετικά μέσα απο την καρδιά μου, στα κορίτσια μου του γκρούπ 1),2) και 3) αλλά και σε όλους τους αναγνώστες της Ροής).

Σας έυχομαι ένα δροσερό καλοκαίρι με χαρά και αφθονία στην ζωή σας!

Ζωή